تو برای وصل کردن آمدی، نی برای فصل کردن آمدی…
چرا آیفون به جای برقراری ارتباط بیشتر میان مردم بیشتر منجر به منزوی و دور شدن آدم‌ها از هم شده است؟
دقت کرده‌اید از زمانی که آیفون به یک گجت الزامی در زندگی ما مبدل شده است، چقدر بیشتر دچار “حس تنهایی در جمع” می‌شویم؟
مدت‌ها پیش، سال‌های ٢٠١١ یا ٢٠١٢ بود که ناگهان شکل زندگی مردم و نحوه برقراری ارتباط با اطرافیان، تغییر کرد و تصویری یکنواخت از افرادی که در یک جمع یا مکانی عمومی هستند ایجاد شد: همه مردم به صفحه گوشی خود چشم دوخته‌اند!
در سال‌های اول ظهور، تلفن‌های همراه آن قدر جذابیت نداشتند که مردم مدام به تلفن همراهشان خیره شوند زیرا صفحه‌نمایش تلفن‌های همراه کوچک بود و کاربر مجبور بود در زمان ارسال پیام متنی برای تایپ کردن یک حرف، یک کلید را بارها فشار دهد. ده سال پیش، در ٢٩ ژوئن ٢٠٠٧، شرکت “اپل” از اولین آیفون خود رونمایی کرد. “استیو جابز” در کنفرانس معرفی آیفون این طور عنوان کرد: «هر از چند گاهی محصولی انقلابی به بازار می‌آید که همه چیز را تغییر می‌دهد.» در طول ۶ سال، اکثر امریکایی‌ها یک تلفن هوشمند داشتند و چنان استقبالی از این فناوری پیشرفته کردند که تا کنون از هیچ یک از فناوری‌های گذشته نکرده بودند.
امروزه تلفن‌های هوشمند، جزیی جدانشدنی از زندگی ما را تشکیل می‌دهند. آنها ما را به دنیای اینترنت متصل می‌کنند، در انتخاب مقصد و مسیر راهنمایی‌مان می‌کنند و به ما امکان ارسال پیام‌های طولانی در کوتاه‌ترین زمان ممکن را می‌دهند.
اما تحقیقات نشان می‌دهد این حجم از تسهیلات و آسایش، قطعاً بها و هزینه‌ای خواهد داشت؛ یکی از آنها اعتیاد به تلفن همراه است. به اعتقاد روانشناسان استفاده بیش از حد از تلفن همراه بر سلامت روانی و روابط اجتماعی ما تأثیر منفی خواهد گذاشت. اولین نسل از کودکانی که با تلفن‌های هوشمند بزرگ شده‌اند اکنون به بزرگسالی رسیده‌اند و ما شاهد این تأثیرات نامطلوب و مضر هستیم.
iGen: نسل تلفن‌های هوشمند
سرازیر شدن سیل تلفن‌های هوشمند و اشباع سریع بازار موجب شد بین متولدین سال‌های ١٩٨٠ (دهه شصت) و اوایل١٩٩٠ (دهه هفتاد) و متولدین ١٩٩۵ و پس از آن، یک فاصله و شکاف نسلی قابل ملاحظه ایجاد شود. نسل آیفونی‌ها یا ” iGen ” اولین نسلی شد که تمام دوران نوجوانی را صرف وقت گذراندن با تلفن‌های هوشمند کرده است. با وجود این که این گروه مشمول ویژگی‌های مثبتی مانند گرایش کمتر به الکل و تمایلات جنسی نیز شده‌اند، اما وضعیت سلامت روانی آنها به شکل نگران‌کننده‌ای تحت تأثیر قرار گرفته است.
مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها گزارشی مبنی بر افزایش قابل ملاحظه آمار خودکشی اعلام کرده است که همزمان با دوران ظهور و رواج تلفن‌های هوشمند بوده است. این مسئله قطعاً شک‌برانگیز و مستلزم تحقیق و بررسی بیشتر است اما در حال حاضر، نمی‌توان به طور حتم اعلام کرد که این آمار خودکشی به دلیل تلفن‌های هوشمند است یا چیزهای دیگر.
مسئله دیگری که اغلب ذهن ما را به خود مشغول می‌کند، این است که آیا نگاه کردن طولانی مدت به صفحه نمایش گوشی بر مهارت‌های اجتماعی فرد در دروان نوجوانی اثرات منفی خواهد گذاشت؟
برای رسیدن به پاسخ این مسئله، ۶ دانش‌آموز حاضر شدند تا در کمپین “۵ روز بدون گوشی” شرکت کنند. در نهایت امر، این افراد موفق شدند در زمینه درک و تشخیص احساسات دیگران از روی چهره مهارت‌های اجتماعی خود را افزایش دهند. مهارت‌های اجتماعی نیز مانند هر چیز دیگری با تمرین و تکرار پیشرفت خواهد کرد. بنابراین، اگر افرادی که در دسته نسل آیفونی‌ها یا ” iGen” قرار گرفته‌اند تلاش خود برای بهبود مهارت‌های اجتماعی کم کنند، مسلماً قربانی تأثیرات مخرب و منفی تلفن‌های هوشمند خواهند شد.
تلفن‌های هوشمند یک ابزار هستند و مانند تمام ابزارهای دیگر می‌تواند هم به روش مثبت و هم منفی به کار گرفته شوند. بنابراین، اگر در حد اعتدال از آنها استفاده شود، می‌توانند به ابزاری مناسب یا حتی حیاتی و نیز وسیله‌ای برای رفاه ما تبدیل شوند.
