نپال مهد بناهای فرهنگی و مذهبی در دل ارتفاعات هیمالیاست و در سرتاسر جهان به داشتن امکان مرموز و صعب‌العبور کوهستانی شهره است. سفر به نپال بدون بازدید از مشهورترین ابنیه و آثار تاریخی کامل نخواهد شد؛ یعنی همان معماری‌ها و عمارت‌هایی که این سرزمین مقدس را معنا می‌بخشند.
پایتخت نپال شهر، کاتماندو، موطن هنرهای نفیس و ارزنده و میراث معماری است و بسیاری از بناهای تاریخی و جاذیه‌های گردشگری دوران پیشین نپال در این منطقه واقع شده است.
قصر سلطنتی نارایانهیتی
سلسله شاه قصر سلطنتی نارایانهیتی را در قرن هجدهم در شهر کاتماندو بنا کرد و این مکان پس از آن اقامتگاه خاندان سلطنتی نپالی شد. در زلزله‌ای که در سال ۱۹۳۴ رخ داد، این قصر تاریخی تخریب شد. قصر جدید به شکل پاگودا یا بتکده در سال ۱۹۷۰ در زمینی ۷۴ هکتاری با دیوارهای کنترل‌شده و ایمنی فوق‌العاده بالا شکل گرفت. بعد از این که نپال در سال ۲۰۰۸ به جمهوری مبدل گشت، این قصر موزه شد و عموم مردم از سال ۲۰۰۹ به بعد توانستند از آن بازدید کنند. گردشگران می‌توانند اکنون در قصری وسیع که پر از لوازم و مبلمان قدیمی و آثار هنری ارزشمند است قدم بزنند و از سرتاسر این مکان تاریخی بازدید کنند. بازدید از تخت پادشاهی و تاج سلطنتی به دلایل امنیتی برای عموم مردم امکان‌پذیر نیست.
میدان دربار در باکتاپور
میدان دربار مجموعه کاخ‌هایی است که در قلب باکتاپور بین قرون ۹ تا ۱۸ توسط پادشاهان مالا ساخته شده است. از مکان‌های قابل توجه و جاذبه‌های گردشگری مهم می‌توان به دروازه طلایی، دروازه شیر و مجسمه پادشاهان مالا روی تخته‌سنگ‌ها اشاره کرد. در قرن پانزدهم، پادشاه یاکشیا مالا کاخ مشهور خود را با ۵۵ پنجره ساخت که دو قرن بعد از آن توسط پادشاه بوپاتیندرا مالا از نو طراحی و ساخته شد. این مجموعه کاخ گالری هنری اختصاصی خود را دارد و مملو از آثار نقاشی باستانی متعلق به سنت‌های بودایی و هندو از دوران‌های مختلف است.
معبد سوآیامبو
یکی از مشهورترین معابد در کاتماندو معبد سوآیامبو است که در حال حاضر محل عبادت راهبان، کشیش‌های تبتی، بوداهای واجرایانا و راهبه‌های نِوار پرستندگان سوآیامبو به شمار می‌رود. در افسانه‌ها آمده تپه‌ای که محل معبد سوآیامبو است در ابتدا محل رویش یک درخت سدر جادویی بوده است که روحانیون، زائران و خدایان آن را پرستش می‌کردند. سوآیامبو به معنی “خودآفریده” یا “قائم به ذات” است. این معبد یک مجسمه بزرگ بودا دارد که جذابیت اصلی آن محسوب می‌شود. چند اثر هنری بودایی دیگر نظیر چراغ‌های روغنی و چرخ برای نمازگزاران و زوار را نیز نمی‌توان نادیده گرفت. برای دسترسی به این معبد باید ۳۶۵ پله را بپیمایید تا به دروازه اصلی که دو مجسمه شیر بزرگ، واجرا (یک شیئ سنتی) و مجسمه بودای بزرگ در ورودی آن قرار دارد برسید. این معبد به “معبد میمون” هم شهرت دارد زیرا بعد از اینکه زائران این معبد را ترک می‌کنند میمون‌ها در اطرافش مدام پرسه می‌زنند.
دیدگاه خودتان را ارسال کنید