1
سده ۱۷ به عصر "باروک" (baroque) شهرت دارد. باروک در لغت به معنای "تزیینات مروارید" یا "مروارید خام" است. در این زمان لویی چهاردهم بر فرانسه حکومت می‌کرد. هنر این دوره بسیار تجملاتی تر از دوره پیشین خود (رنسانس) بود و از دیگر خصوصیات این عصر می‌توان به "عظمت و باشکوه بودن" آن اشاره کرد. در واقع در هنر رسانس به وقار، تقارن و آرمانی بودن چهره در اثر هنری توجه می‌شد؛ اما در عصر باروک بیشتر از هر چیز، به بزرگی و دراماتیک بودن هنر توجه می‌شده است. اگر به تابلوهای نقاشی این دوره دقت کنیم، حالت‌های نمایشی بودن، پویایی و عنصر حرکت را می‌توان در آن‌ها به خوبی مشاهده نمود.
یکی از تکنیک‌های مهم نقاشی در این دوره "تاریک نگاری" بوده است. روش کار تاریک نگاری به این صورت است که یک نور مرکزی در وسط یا در گوشه‌ای از تابلو قرار داده می‌شود و بعد بقیه قسمت‌های تابلو تاریک باقی می‌ماند. این تکنیک اولین بار توسط کاراواجو به کار برده شد و سپس توسط رامبرانت اقتباس شد.
از هنرمندان مشهور این عصر می‌توان به رامبرانت، ورمیر، ولاسکوئز و کاراواجو اشاره کرد و برنینی نیز از مجسمه‌سازان مشهور باروک است. هم‌چنین یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های معماری این دوره نیز کاخ ورسای در فرانسه است. این کاخ به لحاظ شکوه و عظمت از مهم‌ترین بناهای باروک محسوب می‌شود.
این دوره، بعد از مرگ لویی چهاردهم به سرعت ابتدا در فرانسه و سپس در کل اروپا به اتمام رسید و دوران روکوکو نیز به همان ترتیب از فرانسه آغاز شد و بعد از آن سایر کشورهای اروپا را در بر گرفت.
