این تحقیق که در روز ۲۸ آوریل در نشریه Psychological Science به صورت آنلاین منتشر شد، در واقع ترکیبی از دو تحقیق بریتانیایی بود که کارمندان شرکت‌کننده در تحقیق را در طول زندگی‌شان مورد بررسی قرار داده بودند. در تحقیق اول، ۴ دهه از داده‌های حدود ۶٬۶۷۵ نفر که در یک هفته خاص در سال ۱۹۷۰ متولد شده بودند، جمع‌آوری شده بود. در تحقیق دوم داده‌های ۱۰٬۱۰۷ شرکت‌کننده از سن ۱۶ الی ۵۰ سالگی را جمع‌آوری کرده بودند. همچنین هر دو تحقیق معیارهای رفتارهای فردی در دوران کودکی را به همراه عوامل دیگری مانند هوش عمومی بررسی کرده بودند.
در هر دو تحقیق، نتایج نشان دادند وجود خودلگامی که همان توانایی کنترل احساسات، رفتارها و خواسته‌ها است، در سن ۱۱ سالگی با شغل افراد شرکت‌کننده در آینده به شدت ارتباط دارد. در تحقیق اول، افرادی که میزان خودلگامی کمتری داشتند، طی ۲۲ سال، نسبت به افرادی که خودلگامی بیشتری داشتند، ۲٫۸ برابر ماه‌های بیشتری بی‌کار شده بودند. در تحقیق دوم، تفاوت میان افراد دارای خودلگامی و افراد بدون خودلگامی بارزتر بود. افرادی که خودلگامی کمتری داشتند، نسبت به افرادی که خودلگامی بیشتری داشتند، ۳ برابر ماه‌های بیشتری بی‌کار بودند. این میزان به معنای حدود ۱۷٫۷ ماه بی‌کاری در مقایسه با ۵٫۴۳ ماه بی‌کاری افرادی است که خودلگامی بیشتری داشتند.
این نتایج تعجب‌آور نیست. خودلگامی، اغلب به عنوان توانایی کنترل انگیزه‌های ناگهانی احساسی و رفتاری محسوب می‌شود و مطمئناً رفتار مهمی برای داشتن یک شغل موفق است. در کل، اگر رفتارهای ناگهانی دارید و به هر دلیلی بلند شده و میز کار خود را ترک می‌کنید، نمی‌توانید در کار خود زیاد پیشرفت کنید.
نکته جالب اینجاست که این خودلگامی، حتی پس از کنترل متغیرها در سطح اجتماعی، هوش پایه و فاکتورهای دیگر، هنوز عامل مهمی در اشتغال بود. در نتیجه طبق این نتایج، این رفتار فردی کوچک ممکن است نقشی مهم‌تر از آنچه تصور می‌کنیم، داشته باشد. خوشبختانه حتی با این که نمی‌توانید به دوران کودکی بازگردید و کودکی خودلگام شوید؛ اما می‌توانید رفتارهای ناگهانی خود را کاهش دهید.
