چگونه فرزندان خود را بدون تنبیه بدنی تربیت کنیم؟

طبق گفته‌ی نویسنده‌ی The Everyday Parenting Toolkit، سه دلیل برای تنبیه بدنی وجود دارد.

دلیل اول: رشته‌های عصبی مغز انسان، نکات منفی موجود در محیط را سریع‌تر دریافت می‌کنند. در نتیجه والدین معمولاً توجه بیشتری به رفتارهای نامناسب کودک خود دارند تا رفتارهای مناسب کودکشان.
دلیل دوم: شواهد محکمی وجود دارد که مشاهده یا دخالت در رفتارهای پرخاشگرانه، مرکزی را در مغز فعال می‌کند که انگیزه‌ی پرخاشگری به شخص می‌دهد.
دلیل سوم، کتاب مقدس مسیحیان است. برخی از افراد مذهبی مسیحی استفاده از تنبیه بدنی با چوب دستی را نه تنها مناسب، بلکه واجب و لازم می‌دانند.

وی می‌گوید: « من والدینی را دیده‌ام که همیشه با کودک خود با خشونت رفتار می‌کنند و تقریباً می‌دانند که این روش مؤثر نخواهد بود. کودکان رفتار خود را تغییر نمی‌دهند. در نتیجه والدین با خود فکر می‌کنند به چیزی قوی‌تر از حرف زدن نیاز دارند. آن‌ها فکر می‌کنند باید کودک خود را تنبیه بدنی کنند. متأسفانه کودکان به این روش عادت می‌کنند.
زمانی که کسی در حال غرق شدن هست، نمی‌توانید به او شنا کردن یاد بدهید. با این والدین نباید از اخلاقیات یا در مورد علم صحبت کرد.
این والدین باید تمرین کنند که چه حرف‌هایی را به کودک خود بزنند. آن‌ها باید کلمات خود را به دقت انتخاب کنند تا عکس‌العمل مشخصی را از کودک خود ببینند.

آنچه قبل از رفتار نامناسب یک کودک اتفاق می‌افتد، اهمیت بسیاری دارد. آگاهی از این موضوع این امکان را به والدین می‌دهد که قبل از بروز رفتاری نامناسب، از آن پیشگیری کنند. به عنوان مثال زمانی که می‌خواهید به کودک خود بگویید «کت  قرمزت را بپوش»، یک «لطفاً» به ابتدای جمله‌ی خود اضافه نمایید. با این کار، لحن شما عوض می‌شود.
اما هر رفتار نامناسبی باید عواقبی در پی داشته باشد. معمولاً والدین این عواقب را همان تنبیه می‌دانند. اما تحقیقات روانشناسی رفتار نشان داده است که تشویق کودک پس از رفتاری مناسب بسیار مؤثرتر از تنبیه خواهد بود.

از جمله مشکلاتی که والدین با آن‌ها دست وپنجه نرم می‌کنند عبارتند از عدم انجام تکالیف مدرسه، مرتب نکردن اتاق و مشکلاتی از این قبیل. نمی توان این مشکلات را یک روزه رفع کرد. اما تغییراتی کوچک می‌توانند بسیار مؤثر باشد. به عنوان مثال، به فرزند خود بگویید «آیا می‌خواهی چند دقیقه‌ای با هم پیانو بنوازیم؟». بعد بگویید « حالا بیا ببینیم خودت به تنهایی می‌توانی یک دقیقه پیانو بنوازی؟ ممکن است نتوانی؛ زیرا نوجوانان می‌توانند خودشان به تنهایی پیانو بنوازند، اما امتحان کن، شاید موفق شوی». در آخر از او بخواهید تا چیزی را که یاد گرفته به شما آموزش دهد. چند روز این کار را تکرار کنید و هر بار زمان تنهایی کودک خود به هنگام نواختن پیانو را افزایش دهید.

زمانی که کنار او بر می‌گردید به او بگویید « آیا مطمئنی که تو نوجوان نیستی؟ آیا سنت بیشتر از چیزی است که من می‌دانم؟» سپس کودک شما می‌خندد. یک روز در هفته را نیز به کودک خود فرصت دهید تا به انتخاب خود، تمرین نکند و با این کار به او آزادی دهید.

جالب است بدانید که علم رفتار با کودک پیچیده نیست، اما عملی کردن آن بسیار دشوار است.

پریا اقدامی