اندرو این الگوریتم را بر روی یک هواپیمای بدون سرنشین کوچک که با استفاده از مونتاژ اجزای مجزا ساخته شده بود، تست کرد. این دستگاه کمتر از ۱ پوند وزن داشت و فاصله میان انتهای دو بالش، ۳۴ اینچ بود. علاوه بر این، این هواپیما از دوربین‌ها و پردازنده‌های ۴ هسته‌ای بر روی هر بال برخوردار بود.
الگوریتم‌های عادی فناوری خودران معمولاً در چندین فاصله مختلف مانند ۱ متر، ۲ متر یا ۳ متر موانع را اسکن می‌کنند. برنامه بری اشیائی که در فاصله ۱۰ متری قرار دارند، اسکن می‌کند. احتمالاً همین موضوع علت موفقیت این الگوریتم محسوب می‌شود. این هواپیمای بدون سرنشین در حین تست توانست در یک جنگل و با سرعت ۳۰ مایل در ساعت پرواز کرده و از تک‌تک موانع سر راهش دوری کند. سازنده این الگوریتم می‌گوید: «در حین پرواز، گستره دید خود را ۱۰ متر جلوتر می‌برید و تا زمانی که ۱۰ متر اول مانعی نداشته باشد، می‌توانید نقشه کاملی از دنیای اطراف خود بسازید».
خوشبختانه این الگوریتم کدباز است؛ یعنی اگر تجهیزات موردنیاز و دانش کافی را داشته باشید، می‌توانید آن را روی هواپیمای بدون سرنشین خود اجرا کنید. اگر می‌خواهید عملکرد هواپیمای بدون سرنشین اندرو را ببینید، ویدئوی زیر را تماشا کنید.
