در سراسر جهان، دارچین با عطر دل‌انگیزش، طعمی جادویی به کیک‌ها، قهوه‌ها و خورش‌ها می‌دهد. اما این ادویه فراتر از استفاده در آشپزی، تبدیل به مکملی پرطرفدار شده است؛ مکملی که ادعا می‌کند قند خون را تثبیت می‌کند، التهاب را کاهش می‌دهد یا حتی به کاهش وزن کمک می‌کند.
اما در حالی‌که مصرف‌کنندگان به دنبال بهره‌گیری از این مزایای سلامتی هستند، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ممکن است دارچین آن‌قدرها هم بی‌خطر نباشد، به‌ویژه برای افرادی که از داروهای تجویزی استفاده می‌کنند یا به بیماری‌های مزمن دچارند.
بازاری پر رونق برای مکمل‌های دارچین
دارچین در قفسه‌ی فروشگاه و داروخانه، یکی نیست
دارچین فقط یک ادویه نیست؛ بلکه نمادی از وعده‌ی سلامتی است. اما دارچینی که در قفسه‌ی آشپزخانه‌تان دارید، تفاوت زیادی با مکمل‌های غلیظ‌شده‌ای دارد که در فروشگاه‌های سلامت عرضه می‌شوند.
دارچین کاسیا و خطرات کومارین
رایج‌ترین نوع دارچین در ایالات متحده، دارچین کاسیا است که حاوی مقدار زیادی کومارین است؛ ماده‌ای طبیعی که رقیق‌کننده‌ی خون محسوب می‌شود و مصرف بیش از حد آن می‌تواند خطرات جدی برای سلامتی ایجاد کند.
«دارچین سیلان هم ممکن است مقادیر اندکی کومارین داشته باشد،» دکتر لینا ون از دانشگاه واشنگتن می‌گوید. «اگر فردی که داروی ضد انعقاد مصرف می‌کند، مقدار زیادی کومارین دریافت کند، خطر خون‌ریزی‌اش افزایش می‌یابد.»
با وجود این هشدارها، بازار مکمل‌های دارچین همچنان پررونق است، در حالی که تحقیقات علمی هنوز عقب مانده‌اند. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) هنوز دارچین را به‌عنوان درمانی برای هیچ بیماری‌ای تأیید نکرده و این باعث شده مصرف‌کنندگان در دنیایی پر از ادعاهای بی‌پشتوانه سردرگم شوند.
مکانیسم اثر دارچین در کبد
از رایحه تا واکنش‌های بیوشیمیایی
مطالعه‌ای که در نشریه Food Chemistry: Molecular Sciences منتشر شده، متابولیسم سینامالدئید – ترکیب اصلی عطردار دارچین – را بررسی کرده است.
این ترکیب به سرعت از دستگاه گوارش جذب می‌شود، چه معده پر باشد چه خالی. اما دگرگونی اصلی در کبد رخ می‌دهد، جایی که سینامالدئید به سرعت به اسید سینامیک اکسید می‌شود. این فرایند به‌ظاهر ساده، بدون پیامد نیست.
اختلال در متابولیسم دارویی
اسید سینامیک با آنزیم‌هایی که مسئول متابولیسم داروها هستند، تعامل دارد. این یعنی دارچین می‌تواند بر چگونگی جذب، شکستن و دفع داروها اثر بگذارد.
برای افرادی که داروهای کبدی مصرف می‌کنند، این موضوع می‌تواند منجر به تغییرات غیرمنتظره در تأثیر دارو شود و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد.
تأثیر دارچین بر گیرنده‌های سلولی
گیرنده PXR و AhR چگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرند؟
تحقیق انجام‌شده بررسی کرده که دارچین چطور با دو گیرنده کلیدی در بدن، یعنی PXR (گیرنده پرگنان ایکس) و AhR (گیرنده آریل هیدروکربن) تعامل دارد.
- در سلول‌های روده‌ای، اسید سینامیک و روغن دارچین موجب فعال شدن بیش از حد گیرنده PXR می‌شوند و فعالیت آنزیم‌هایی که متابولیسم داروها را کنترل می‌کنند، افزایش می‌یابد.
- سینامالدئید در مقایسه، تأثیر کم‌تری داشت؛ این یعنی خطر واقعی در اسید سینامیک و روغن دارچین نهفته است.
اما در مورد گیرنده AhR، ماجرا جدی‌تر است. روغن دارچین باعث افزایش ۱۲ برابری فعالیت این گیرنده شد که می‌تواند موجب دفع سریع‌تر داروها، کاهش اثر درمانی و سردرگمی متابولیک در بدن شود.
برهم خوردن نظم آنزیمی توسط دارچین
اختلال در عملکرد آنزیم‌های CYP
آنزیم‌های CYP2C9 و CYP1A2 از جمله اصلی‌ترین آنزیم‌هایی هستند که در متابولیسم داروها نقش دارند. مطالعه نشان داد که روغن دارچین و سینامالدئید این آنزیم‌ها را مهار می‌کنند.
این مهار شدن چه پیامدی دارد؟
- داروهای رقیق‌کننده‌ی خون ممکن است مدت بیشتری در خون باقی بمانند و خطر خونریزی را افزایش دهند.
- داروهای ضدالتهاب ممکن است تجمع یابند و باعث سمیت شوند.
- داروهای دیگر هم ممکن است تحت تأثیر قرار بگیرند و کل روند متابولیسم بدن دچار اختلال شود.
حتی اسید سینامیک نیز با وجود تأثیر خفیف‌تر، همچنان عملکرد CYP2C9 را کاهش می‌دهد.
دارچین و بیماری‌های مزمن
چه کسانی بیشتر در معرض خطرند؟
برای افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن، معمای دارچین پیچیده‌تر می‌شود. دکتر ون فهرستی از شرایطی ارائه داده که مصرف مکمل‌های دارچین ممکن است آن‌ها را تشدید کند:
- پرفشاری خون
- دیابت
- بیماری‌های کبدی
- سرطان
- آسم
- چاقی
- HIV/AIDS
- افسردگی
او همچنین اضافه می‌کند:
«کسانی که داروهای ضدانعقاد یا سایر مکمل‌های گیاهی مانند زردچوبه، جینسینگ یا جینکوبیلوبا مصرف می‌کنند نیز باید با احتیاط برخورد کنند.»
در این شرایط، بدن که پیشاپیش درگیر مقابله با بیماری است، ممکن است توانایی کافی برای تحمل اثرات مکمل دارچین را نداشته باشد.
آیا مصرف روزمره دارچین بی‌خطر است؟
تحقیق یادشده خواستار کنار گذاشتن دارچین از رژیم غذایی نیست. مصرف اندک در قهوه یا روی بلغور جو معمولاً بی‌خطر است. اما مصرف منظم و غلیظ آن، مانند کپسول‌های روغن دارچین، می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
میزان خطرناک مصرف مکمل‌های دارچین
طبق یافته‌ها، دوزهایی بالاتر از ۵۰ میکروگرم بر میلی‌لیتر به‌طور قابل‌توجهی آنزیم‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند. این سطح با مصرف روزانه کپسول‌های روغن دارچین قابل دستیابی است، نه با یک فنجان قهوه.
«افرادی که قصد مصرف مکمل‌های دارچین را دارند، باید حتماً با پزشک خود مشورت کنند تا از تداخل‌های احتمالی با داروهایشان آگاه شوند.»
فقدان نظارت FDA بر مکمل‌های غذایی
برخلاف داروهای تجویزی، مکمل‌های غذایی تحت بررسی پیش از ورود به بازار توسط سازمان غذا و دارو قرار نمی‌گیرند. این بدان معناست که محصولاتی مانند روغن دارچین می‌توانند بدون بررسی دقیق روانه‌ی بازار شوند.
این خلأ نظارتی مصرف‌کنندگان را در معرض خطراتی قرار می‌دهد که از آن‌ها آگاه نیستند.
«صرف اینکه چیزی طبیعی است، به این معنا نیست که ایمن است،» دکتر ون هشدار می‌دهد.
تصویر تازه‌ای از دارچین
دارچین که زمانی یکی از ابزارهای درمانگران باستانی بود، اکنون به عنصری پیچیده‌تر تبدیل شده است.
تحقیقات نشان می‌دهد که اگرچه مقدار اندک دارچین در غذا بی‌خطر است، اما شکل مکملی و غلیظ آن می‌تواند پیامدهای متابولیکی غیرمنتظره‌ای داشته باشد.
برای کسانی که از بیماری‌های مزمن رنج می‌برند یا داروی خاصی مصرف می‌کنند، دارچین می‌تواند مانند یک «کارت وحشی متابولیک» عمل کرده و تأثیر داروها را دگرگون کند.
آیا باید از مکمل‌های دارچین استفاده کرد؟
افزایش محبوبیت مکمل‌های طبیعی نشان‌دهنده‌ی تمایل جامعه به درمان‌های غیردارویی است. اما این مطالعه یادآور می‌شود که “بیشتر” همیشه “بهتر” نیست.
مصرف متعادل دارچین در وعده‌های غذایی احتمالاً مشکلی ندارد. اما قبل از استفاده از مکمل‌های دارچین، مشورت با پزشک ضروری است.
دارچین شاید بی‌خطر به‌نظر برسد، اما در دنیای واقعی، «طبیعی» همیشه مساوی با «بی‌ضرر» نیست.
