اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی نوعی مشکل مغزی است که باعث می‌شود کودک نتواند در برخی شرایط به درستی رفتار کند. این عارضه همچنین باعث بوجود آمدن مشکلات درسی در کودک می‌شود و بر روابط اجتماعی و عاطفی او مخصوصا در مدرسه تاثیر منفی می‌گذارد. مطالعات تصویربرداری مغز نشان می‌دهد که کودکان مبتلا به ADHD دارای مغزی هستند که کمی متفاوت از مغز کودکان نرمال عمل می‌کند.
علائم ADHD
علائم عارضه ADHD معمولا قبل از ۷ سالگی شروع می‌شوند، اگرچه ممکن است دیرتر نیز نمایان شوند. این علائم می‌توانند تا نوجوانی و گاهی اوقات تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشند. علائم شایع شامل:
- فعالیت فیزیکی بیش از حد و غیز معمول (بیش فعالی). کودکان مبتلا به ADHD بسیار بی‌قرار هستند و می‌توانند یک جا آرام بنشینند.
- رفتار‌های تحریک کننده مانند دشواری در کنترل خود و تمایل بلافاصله به انجام کارها بدون تفکر
- مشکل در توجه و تمرکز کردن
برخی کودکان مبتلا به ADHD نمی‌توانند به راحتی توجه و تمرکز داشته باشند، اما به طور خاص بیش فعال نیستند.
تشخیص ADHD
اگر شما نگران هستید که کودک شما نمی‌تواند به خوبی توجه و تمرکز داشته باشد و این موضوع تاثیر بدی بر روی درس خواندن و توجه او به معلم سر کلاس گذاشته باشد، با یک متخصص اطفال صحبت کنید. دکتر کودک شما ممکن است بتواند این مشکل را درمان کند یا شما را به یک متخصص حرفه‌ای ارجاع دهد.
تنها یک متخصص حرفه‌ای و کارآزموده می‌تواند بیماری ADHD کودک شما را تشخیص دهد. تعدادی آزمون روانشناختی و مقیاس درجه بندی وجود دارد که می‌تواند به تشخیص این بیماری کمک کند.
اگر کودک شما ۶ مورد از شرایط زیر را تجربه کند، او احتمالا نوع “بی توجهی” عارضه ADHD را تجربه می‌کند:
- توجه ضعیفی به جزئیات نشان دهد
- توجه کردن به مدت زیاد به عملیات و فعالیت‌ها برای او دشوار باشد.
- به خوبی به شما گوش فرا نمی‌دهد.
- هنگامی که دستورالعملی به او داده می‌شود، در انجام دادن آن دچار مشکل می‌شود.
- با سازماندهی وظایف یا پروژه‌ها مشکل داشته باشد.
- از اتخاذ پروژه‌هایی که به مدت طولانی به تمرکز فکری نیاز دارند، اجتناب کند.
- تدارکاتی را که برای فعالیت‌ها مورد نیاز است را از دست می‌دهد.
- به راحتی حواس او با چیزهایی که در اطرافش اتفاق می‌افتد پرت می‌شود.
- فراموشکار است.
اگر کودک شما ۶ مورد از شرایط زیر را تجربه کرد ممکن است نوع “بیش فعالی” ADHD را تجربه کرده باشد:
- صندلی را ترک کند در صورتی که انتظار می‌رود باید تا زمان مقرر روی آن بنشیند.
- نا آرام و بی قرار است.
- کارهایی را در زمان نامناسب انجام می‌دهد.
- نمی‌تواند به آرامی بازی کند و بازی بی سر و صدایی داشته باشد.
- جنب و جوش بالایی دارد گویی که سوار بر موتر در حال راندن است.
- زیاد صحبت می‌کند.
- قبل از اینکه سوال به پایان برسد، سریعا پاسخ می‌دهد.
- در گرفتن نوبت دچار مشکل می‌شود.
- وسط حرف دیگران می پرد و رشته کلام را قطع می‌کند.
درمان ADHD
درمان ADHD معمولا شامل سه ضلع است. ضلع اول استراتژی رویکردی – رفتاری، ضلع دوم، پشتیبانی آموزشی و ضلع سوم مصرف دارو است. درمان این شرایط معمولا زمانی کارآمد‌تر است که شامل هر سه ضلع باشد، اگرچه مطالعات پیشنهاد می‌دهند که داروها می‌توانند بهترین مزایا را داشته باشند.
یک متخصص درمان ADHD، باید یک پشتیبانی بلند مدت برای درمان کودک شما در نظر بگیرد. این پشنیبانی شامل نظارت بر مصرف داروها و عوارض جانبی، پیگیری عملکرد کودک در مدرسه، موفقیت‌های اجتماعی و حس ارزش دادن به خود در کودک باشد.
اگرچه بیشتر بچه‌هایی که عارضه ADHD را تجربه می‌کنند ممکن است در نوجوانی و بزرگسالی نیز با این مشکل دست و پنجه نرم کنند، اما با پشتیبانی و درمان مناسب می‌توان این مشکل را به مرور زمان به خوبی از بین برد.
