تغذیه پرندگان در خانه‌ها در سراسر جهان یک عمل رایج است که اغلب به عنوان یک روش دلسوزانه برای حمایت از حیات وحش در زمستان‌های سخت یا فصل‌های تولیدمثل دیده می‌شود.
با این حال، پژوهش جدیدی که توسط اندرو آبراهام، فارغ‌التحصیل دانشگاه شمال آریزونا (NAU) و پژوهشگر دانشگاه آرهوس در دانمارک رهبری شده، نشان می‌دهد که این فعالیت به ظاهر بی‌خطر می‌تواند اکوسیستم‌های محلی را تغییر داده و به آلودگی محیط زیست کمک کند.
این مطالعه نشان می‌دهد که مواد مغذی اضافی ارائه‌شده توسط تغذیه پرندگان، به ویژه فسفر، ممکن است تعادل طبیعی را برهم زده و منجر به پیامدهای زیست‌محیطی ناخواسته شود.
بار اضافی فسفر ناشی از تغذیه پرندگان
آبراهام می‌گوید: “دانه‌ها، آجیل‌ها و غلاتی که برای پرندگان فراهم می‌شود، سرشار از چربی‌ها و پروتئین‌ها هستند. با این حال، بیشتر این غذاهای غنی از مواد مغذی در بازار جهانی تهیه شده و هزاران کیلومتر به ایستگاه‌های تغذیه منتقل می‌شوند.”
ایتان دووال، پژوهشگر از دانشگاه کرنل و یکی از نویسندگان این مطالعه اضافه می‌کند: “پرندگان توزیع‌کنندگان فوق‌العاده‌ای هستند. آن‌ها زیاد می‌خورند، زیاد پرواز می‌کنند و زیاد مدفوع می‌کنند. این به این معنی است که مواد مغذی اضافی که در ایستگاه‌های تغذیه فراهم می‌شود، در نهایت به اکوسیستم‌های محلی راه پیدا می‌کند.”
با بررسی بریتانیا به عنوان یک مطالعه موردی، پژوهشگران دریافتند که میزان فسفر تأمین‌شده از طریق غذاهای مکمل برای پرندگان باغی و شکار معادل حدود 2.4 گیگاگرم در سال است.
این آزادسازی فسفر با سایر فعالیت‌های انسانی، مانند ضایعات صنعتی و اتصال‌های نامناسب فاضلاب، که به عنوان آلاینده‌های محیطی شناخته شده‌اند، قابل مقایسه است.
پرندگان شکار: بزرگترین بهره‌برداران
این مطالعه همچنین نشان داد که بیشترین تأمین این مواد مغذی اضافی به پرندگان شکار مانند قرقاول‌ها و کبک‌ها اختصاص یافته است، به طوری که فسفر ارائه‌شده به این پرندگان شکار بیش از دو برابر پرندگان باغی بوده است.
در حالی که این غذای مکمل ممکن است به طور موقت جمعیت پرندگان را بیش از ظرفیت طبیعی محیط افزایش دهد، در درازمدت یک تهدید زیست‌محیطی محسوب می‌شود.
آبراهام خاطرنشان می‌کند: “هنگامی که مواد مغذی اضافی از تغذیه پرندگان وارد محیط‌های طبیعی می‌شوند، پیامدهای عمیقی برای گونه‌هایی که در آنجا زندگی می‌کنند، به همراه دارد. اگر تغذیه پرندگان با نرخ‌های بالا یا در دوره‌های طولانی انجام شود، می‌تواند به تغییر باروری چشم‌انداز منجر شده و تعادل اکوسیستم را برهم بزند.”
پیامدهای زیست‌محیطی: یوتروفیکاسیون و فراتر از آن
یکی از پیامدهای قابل توجه این بار اضافی مواد مغذی، نفوذ این مواد اضافی، به ویژه فسفر، به رودخانه‌ها است که ممکن است مشکلات یوتروفیکاسیون را تشدید کند – رشد متراکم جلبک که به حیوانات آبزی آسیب می‌رساند.
اما آیا این به این معنی است که ایستگاه‌های تغذیه پرندگان ذاتاً مضر هستند؟ محققان تأکید می‌کنند که موضوع به این سادگی نیست.
کریس داوتی، استاد بوم‌شناسی در NAU و یکی از نویسندگان مطالعه توضیح می‌دهد: “مهم است که پراکندگی مواد مغذی توسط حیوانات مورد بررسی قرار گیرد، زیرا در برخی مکان‌ها، حیوانات می‌توانند مواد مغذی مهمی را به نحوی که به اکوسیستم‌ها سود می‌رساند، پخش کنند. اما در مورد تغذیه پرندگان، ممکن است آن‌ها مواد مغذی بیش از حد پخش کنند و مشکلاتی ایجاد کنند.”
بازبینی در شیوه‌های تغذیه پرندگان
با ادامه پیدایش شواهد جدید، نیاز به بازبینی در شیوه‌های تغذیه پرندگان احساس می‌شود.
کیت پلامر، بوم‌شناس ارشد تحقیقات در موسسه پرنده‌شناسی بریتانیا (BTO) می‌گوید: “تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که تغذیه پرندگان با تغییرات در ترکیب جامعه پرندگان، رفتار، توزیع و انتقال بیماری‌های پرندگان مرتبط است. در حالی که مطالعه ما نشان می‌دهد که تأثیر تغذیه باغی در مقایسه با تغذیه پرندگان شکار در خصوص پراکندگی مواد مغذی به‌طور قابل‌توجهی کمتر است، یافته‌ها بعد جدیدی به تلاش‌های ما برای درک تعادل هزینه‌ها و منافع تغذیه در باغ‌ها اضافه می‌کند.”
تغذیه پرندگان و آگاهی محیط‌زیستی
با افزایش آگاهی از تأثیر زیست‌محیطی تغذیه پرندگان، برای افراد و جوامع مهم‌تر می‌شود که به این عمل با آگاهی محیط‌زیستی بیشتری نزدیک شوند.
کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که تغذیه پرندگان مسئولانه باید شامل انتخاب نوع غذا، و همچنین ملاحظات چگونگی، زمان و مکان تغذیه آن‌ها باشد.
با متعادل کردن تمایل به حمایت از جمعیت پرندگان و نیاز به حفاظت از اکوسیستم‌های محلی، افراد می‌توانند به تعامل پایدارتری با طبیعت کمک کنند.
همان‌طور که گفتگو درباره شیوه‌های تغذیه پرندگان ادامه می‌یابد، پژوهش‌های مداوم و آموزش عمومی کلید یافتن راه‌حل‌هایی خواهد بود که به نفع هم پرندگان و هم محیط‌زیست باشد.
این مطالعه در مجله Frontiers in Ecology and the Environment منتشر شده است.
