پروانه‌ها به‌طور نگران‌کننده‌ای در حال ناپدید شدن از مناظر روستایی بریتانیا هستند. اما امید در برخی از آشناترین جلوه‌های طبیعت نهفته است: پرچین‌های خاردار، تکه‌جنگل‌های کوچک و حتی تنها یک درخت بلوط در وسط مزرعه.
بیشتر اوقات، گاز دی‌اکسیدکربن (CO₂) به‌سادگی در هوا پخش می‌شود، اما نوعی باکتری ریز در خاک، راه متفاوتی در پیش گرفته است. این موجود میکروسکوپی، در شرایط مناسب، می‌تواند این گاز گلخانه‌ای را به سنگ آهک جامد تبدیل کند.
در زیر لایه‌های ضخیم یخ در شرق جنوبگان، بقایای دنیایی گرم‌تر و باستانی پنهان شده‌اند. دهه‌هاست که دانشمندان درباره آنچه در زیر این قاره‌ی یخ‌زده نهفته است، گمانه‌زنی می‌کنند.
وزارت کشاورزی ایالات متحده برآورد می‌کند که بین ۳۰ تا ۴۰ درصد از غذای تولیدی در این کشور هرگز مصرف نمی‌شود. حجم زیادی از این پسماندها سر از محل‌های دفن زباله درمی‌آورند، جایی که در آن‌ها تجزیه شده و گازهای گلخانه‌ای مانند متان و دی‌اکسید کربن آزاد می‌کنند.
در بیشتر دهه ۲۰۰۰، دانشمندان اقلیم‌شناس می‌توانستند خط نسبتاً مستقیمی بر منحنی افزایش دمای زمین رسم کنند. زمین در حال گرم شدن بود، اما این روند قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید — تا اینکه همه‌چیز تغییر کرد.
برخی از آشناترین اتم‌هایی که در هوای بالای سرمان شناورند، در محاسبات ژئوشیمیایی از درون زمین ناپدید می‌شوند. ژئوشیمی‌دانان سال‌هاست که در جست‌وجوی رد نیتروژن در ساختار زمین هستند، اما همواره با کسری میلیاردها تُن مواجه شده‌اند.
برای سال‌ها دانشمندان تصور می‌کردند گیاهان گرما را از طریق پروتئین‌هایی که عمدتاً در شب فعال می‌شوند، حس می‌کنند. اما یافته‌های تازه نشان می‌دهد که ماجرا بسیار پیچیده‌تر است.
اقیانوس‌ها در حال گرم شدن هستند و این تغییرات، بسیاری از گونه‌های دریایی را وادار کرده تا برای بقا به مناطق تازه‌ای مهاجرت کنند. یکی از این نمونه‌ها، صدف دریایی Turbo sazae است که پیش‌تر در سواحل صخره‌ای جزیره ججو می‌زیست و اکنون در حال مهاجرت به سمت شمال است.
رودخانه‌ها ستون فقرات زیستی سیاره ما هستند. آن‌ها آب، رسوب و مواد مغذی را از کوه‌ها به دریاها منتقل می‌کنند، مسیری می‌سازند که هم زیست‌بوم‌ها را تغذیه می‌کند هم جوامع انسانی را.
با ذوب شدن یخچال‌ها، رسوباتی که هزاران سال زیر یخ مدفون بوده‌اند، دوباره در معرض نور خورشید قرار می‌گیرند. در ابتدا، این مواد معدنی تازه قادر به جذب دی‌اکسید کربن هستند، اما به مرور زمان، نقش آن‌ها تغییر کرده و به منبع انتشار گازهای گلخانه‌ای تبدیل می‌شوند که گرما را در جو به دام می‌اندازند.