نرخ تولد در سراسر جهان به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش یافته است. این مسئله مهم و چالش‌برانگیز برای کشورها به حساب می‌آید زیرا تأثیرات آن را می‌توان در سطح اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به شکل قابل توجهی مشاهده کرد. در این مقاله به طور خلاصه و جامع، دلایل اصلی کاهش نرخ تولد از سال ۱۹۵۰ تا ۲۰۲۱ بررسی می‌شود و تأثیرات آن برای هر کشور بحث خواهد شد.
دلایل کاهش نرخ تولد:
۱. تحولات اجتماعی: تغییرات در نقش زنان در جامعه، افزایش مشارکت زنان در بازار کار و افزایش سطح تحصیلات، کاهش تعداد ازدواج‌ها و تأخیر در ازدواج به عنوان یکی از عوامل اصلی کاهش نرخ تولد مطرح می‌شوند.
۲. تغییرات اقتصادی: هزینه بالا برای تربیت کودکان، فشار اقتصادی بر جوانان و افزایش هزینه‌های مربوط به ازدواج و تشکیل خانواده، به‌عنوان عوامل مؤثر در کاهش نرخ تولد اشاره می‌شوند.
۳. تحولات فرهنگی: تغییر در اولویت‌ها و ارزش‌های فرهنگی، تأخیر در تشکیل خانواده و تأخیر در انجام وظایف باروری، به عنوان عواملی که به کاهش نرخ تولد کمک کرده‌اند، مطرح می‌شوند.
مضرات کاهش نرخ تولد برای هر کشور:
۱. پیری جمعیت: کاهش نرخ تولد منجر به پیری جمعیت می‌شود که در نهایت باعث کاهش نسبت تعداد افراد جوان به سنین پیری و بار سنین پایین می‌شود. این موضوع می‌تواند تأثیرات منفی بر روی اقتصاد و سیستم رفاه اجتماعی داشته باشد.
۲. کاهش نیروی کار: کاهش نرخ تولد منجر به کاهش نیروی کار جوان می‌شود که می‌تواند تأثیر منفی بر روی رشد اقتصادی داشته باشد و در مواجهه با مشکلات دموگرافیکی قرار دهد.
۳. افزایش هزینه‌های سلامتی و سربارهای اقتصادی: با کاهش تعداد تولدات، هزینه‌های مربوط به سلامتی و مراقبت از افراد سالمند افزایش می‌یابد و سربارهای اقتصادی برای جامعه رخ می‌دهد.
در سرتاسر جهان، باروری از میانگین 5 تولد به ازای هر زن در سال 1950 به 2.3 تولد در هر زن در سال 2021 کاهش یافته است، که نشان دهنده کنترل فزاینده‌ای است که افراد – به ویژه زنان – می‌توانند بر زندگی باروری خود اعمال کنند. پیش بینی می‌شود که باروری کلی تا سال 2050 به 2.1 تولد در هر زن کاهش یابد.
در جدول زیردرصد کاهش نرخ تولد از سال ۱۹۵۰ تا ۲۰۲۱ جمع‌آوری شده است. (متاسفانه ایران در بالای این جدول قرار دارد!)
| کشور | درصد کاهش نرخ تولد (1950-2021) |
|---|---|
| کره جنوبی | 86% |
| چین | 81% |
| تایلند | 79% |
| ژاپن | 77% |
| ایران | 73% |
| برزیل | 72% |
| کلمبیا | 70% |
| مکزیک | 70% |
| لهستان | 69% |
| ترکیه | 68% |
| روسیه | 67% |
| عربستان سعودی | 67% |
| مالزی | 66% |
| مراکش | 66% |
| اوکراین | 66% |
| ایتالیا | 65% |
| کانادا | 63% |
| هند | 63% |
| پرو | 63% |
| بنگلادش | 62% |
| میانمار | 62% |
| اسپانیا | 62% |
| ویتنام | 61% |
| اندونزی | 60% |
| الجزایر | 58% |
| مصر | 58% |
| نپال | 57% |
| فیلیپین | 56% |
| آفریقای جنوبی | 52% |
| ایالات متحده | 52% |
| فرانسه | 49% |
| آرژانتین | 47% |
| کنیا | 44% |
| آلمان | 43% |
| یمن | 42% |
| غنا | 41% |
| ازبکستان | 41% |
| عراق | 40% |
| انگلستان | 39% |
| پاکستان | 37% |
| نیجریه | 19% |
| جمهوری کنگو | 9% |
نتیجه‌گیری:
کاهش نرخ تولد از سال ۱۹۵۰ تا ۲۰۲۱ عوامل متعددی را به همراه داشته است و تأثیرات آن برای هر کشور نیز متفاوت است. برخی از این تأثیرات شامل پیری جمعیت، کاهش نیروی کار و افزایش هزینه‌های سلامتی و سربارهای اقتصادی است. برای مقابله با این چالش‌ها، کشورها نیازمند سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های جامع و هماهنگ هستند که به تشویق تولید و تأمین سرمایه انسانی کافی، حمایت از خانواده‌ها و ارائه سیستم‌های رفاه اجتماعی قوی می‌پردازند.
