در دنیایی پرشتاب و دیجیتالی، زمان بیش از حد استفاده کودکان از صفحه‌نمایش به یک نگرانی فزاینده تبدیل شده است – اما به نظر می‌رسد طبیعت چیزی برای گفتن در این باره دارد.
یک مطالعه از دانشگاه میشیگان نشان می‌دهد که راز دور کردن کودکان از صفحه‌نمایش‌ها ممکن است به سادگی دسترسی به فضاهای سبز باشد.
این مطالعه تأکید می‌کند که برنامه‌های اجتماعی که هدفشان کاهش زمان استفاده از صفحه‌نمایش است، وقتی مؤثرتر عمل می‌کنند که کودکان به فضاهای سبز محلی مانند پارک‌ها، جنگل‌ها و چمنزارها دسترسی داشته باشند.
ایان-مارشال لانگ، نویسنده اصلی این مطالعه از دانشکده کینزیولوژی دانشگاه میشیگان، توضیح می‌دهد: «فضاهای سبز محله‌ها ممکن است کودکان را از خانه بیرون بیاورند و فضایی جایگزین برای انجام فعالیت‌های غیر از استفاده از صفحه‌نمایش فراهم کنند.»
خطرات استفاده بیش از حد از صفحه‌نمایش
استفاده بیش از حد از صفحه‌نمایش به یک نگرانی جهانی برای کودکان تبدیل شده است. کارشناسان توصیه می‌کنند که کودکان بین ۶ تا ۱۷ سال بیش از دو ساعت در روز از صفحه‌نمایش برای تفریح استفاده نکنند.
با این حال، حدود دو سوم کودکان از این حد فراتر می‌روند. استفاده طولانی از صفحه‌نمایش می‌تواند به مشکلاتی مانند کاهش فعالیت بدنی، اختلال در الگوهای خواب، و افزایش خطر چاقی و چالش‌های سلامت روان منجر شود.
کودکانی که زمان بیشتری را صرف صفحه‌نمایش می‌کنند، اغلب فرصت‌هایی را برای انجام فعالیت‌های سالم‌تر مانند بازی در فضای باز، تعاملات اجتماعی و تمرینات بدنی از دست می‌دهند. این رفتارها برای رشد جسمی، عاطفی و شناختی آن‌ها حیاتی هستند.
نقش فضاهای سبز در کاهش زمان استفاده از صفحه‌نمایش
این مطالعه نشان داد که همه محله‌ها دسترسی برابر به فضاهای سبز ندارند. محققان دریافتند که مناطقی با جمعیت بیشتر سیاه‌پوست و اسپانیایی‌تبار اغلب پارک‌ها، فضاهای باز یا مناطق طبیعی کمتری دارند.
توزیع نابرابر فضاهای سبز موانعی برای کودکان در این محله‌ها ایجاد می‌کند تا در فعالیت‌های خارج از منزل شرکت کنند و این بر سلامت و رفاه آن‌ها تأثیر می‌گذارد.
محققان همچنین بررسی کردند که چرا برخی از برنامه‌های اجتماعی در بین گروه‌های نژادی و قومی مختلف موفقیت‌های متفاوتی دارند.
لانگ می‌گوید: «تحقیقات ملی نشان می‌دهند که نابرابری‌های نژادی و قومی در دسترسی به فضاهای سبز وجود دارد. این تفاوت‌های ناعادلانه ممکن است توضیح دهند که چرا برنامه‌ها و سیاست‌های اجتماعی در کاهش زمان استفاده از صفحه‌نمایش در میان گروه‌های نژادی مختلف کمتر مؤثر هستند.»
پیامدها برای سیاست‌گذاری عمومی
این مطالعه پیشنهاد می‌دهد که بهبود دسترسی به فضاهای سبز می‌تواند موفقیت این برنامه‌ها را تقویت کند.
ابتکاراتی مانند برنامه “ده دقیقه پیاده‌روی” – که هدف آن تضمین دسترسی به پارک‌های باکیفیت در فاصله ده دقیقه پیاده‌روی برای تمام ساکنان ایالات متحده است – راه‌حل‌های امیدوارکننده‌ای ارائه می‌دهند.
لانگ اظهار داشت: «یافته‌های ما حمایت مبتنی بر شواهدی را برای ابتکاراتی که هدفشان رفع نابرابری‌های دسترسی به فضاهای سبز و ارتقای جوامع سالم‌تر است، ارائه می‌دهد.»
این تحقیق به مجموعه شواهد فزاینده‌ای می‌افزاید که نشان می‌دهند دسترسی نابرابر به فضاهای سبز چگونه بر سلامت تأثیر می‌گذارد.
دسترسی عادلانه به فضاهای سبز
جوامعی که پارک‌ها یا مناطق بیرونی کمتری دارند، اغلب با نتایج ضعیف‌تری در سلامت، از جمله نرخ‌های بالاتر استفاده از صفحه‌نمایش در میان کودکان، مواجه می‌شوند.
فضاهای سبز فعالیت بدنی را تشویق می‌کنند، که می‌تواند وابستگی به صفحه‌نمایش را کاهش داده و بهبود کلی رفاه را فراهم کند.
این مطالعه بر ضرورت اقدامات هدفمند توسط سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان شهری، و سازمان‌های اجتماعی برای رفع این نابرابری‌ها تأکید می‌کند. با سرمایه‌گذاری در دسترسی عادلانه به فضاهای سبز، مانند پارک‌ها و مناطق تفریحی، می‌توانیم محیط‌هایی ایجاد کنیم که از عادات سالم‌تر برای کودکان حمایت کنند.
این رویکرد نه تنها فعالیت بدنی را ارتقا می‌دهد، بلکه اثربخشی برنامه‌های اجتماعی برای کاهش زمان استفاده از صفحه‌نمایش را تقویت می‌کند. رفع این نابرابری‌ها اطمینان می‌دهد که همه کودکان، صرف نظر از محله یا پیشینه‌شان، فرصت داشتن زندگی سالم‌تر را خواهند داشت.
این تحقیق با حمایت مؤسسه ملی قلب، ریه و خون و دیگر سازمان‌های NIH انجام شده است. نویسندگان همکار شامل کارشناسانی از دانشگاه میشیگان، دانشگاه کارولینای جنوبی و دانشگاه کانزاس بودند.
این مطالعه در مجله Health & Place منتشر شده است.
