آیا مصرف زیاد نمک مضر است؟

نمک: بدون آن، غذاها بی مزه به نظر می‌رسند. در طب مدرن، ما تمایل داریم تا یک احساس منفی در مورد سدیم- عنصر موجود در نمک- به عموم بدهیم.

مصرف بیش از حد سدیم با از دست رفتن آب بدن همراه است و همچنین یک عامل خطر برای فشار خون بالا است. مصرف بیش از حد سدیم و فشار خون بالا عامل اصلی خطر ابتلا به نارسایی‌ قلبی و ایجاد عوارض در افراد مبتلا به نارسایی قلبی است. با توجه به این که ۶٫۵ میلیون بزرگسال آمریکایی نارسایی قلبی دارند، محدود کردن مصرف نمک ممکن است شدت خطر ابتلا به این معضل عمده پزشکی را کاهش دهد.

در واقع، ما به بیمارانی که دچار نارسایی قلبی هستند، توصیه می‌کنیم تا میزان نمک مصرفی روزانه خود را محدود کنند. سالهاست که به آنها گفته‌ایم از سیب زمینی سرخ شده و غذاهای پرنمک دوری کنید که ممکن است یک وعده آن تا ۷۰۰۰ میلی گرم سدیم داشته باشد. اما دلیل توصیه‌های ما برای مصرف کمتر نمک چیست؟ آیا این فقط یک توصیه از روی احساسات و شایعات است؟ یا شواهدی وجود دارد که توصیه‌های ما را اثبات می‌کند؟ بیایید این سوال را مورد بحث قرار دهیم.

نقطه اول: مصرف متوسط ​​سدیم برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی مضر است

مصرف سدیم با احتباس مایع همراه است، از این رو بواسیر و نفخ کردن می‌تواند نتیجه یک وعده غذایی پر نمک باشد. مصرف بیش از حد سدیم ممکن است فشار خون بالا را بدتر کند. فشار خون بالا خطر ابتلا به نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد و می‌تواند نارسایی قلبی موجود را بدتر کند. همچنین فشار خون بالا می‌تواند به سایر بیماری قلبی، سکته مغزی یا نارسایی کلیه منجر شود. یک رژیم غذایی کم سدیم می‌تواند به کاهش یا جلوگیری از فشار خون بالا کمک کند و خطر ابتلا به این بیماری‌ها را کاهش دهد.

رژیم‌های غذایی پر سدیم نیز معمولا پرچربی و پر کالری هستند که ممکن است به چاقی و بسیاری از عوارض مرتبط با آن منجر شود. همچنین برخی مطالعات نشان می‌دهد که بین مصرف سدیم و پوکی استخوان و سرطان معده ارتباط وجود دارد. علاوه بر این، مصرف غذاهای پرنمک در طولانی مدت می‌تواند گیرنده مزه و ذائقه شما را تغییر دهد به طوری که میل شما به خوردن این نوع غذاها بالاتر برود.

نقطه مقابل: مصرف متوسط ​​سدیم برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی مضر نیست

متخصصین قلب در زمینه پزشکی، تمایل دارند که مبتنی بر شواهد کار کنند، با این حال بسیاری از توصیه‌های ما در مورد مصرف سدیم برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی بر اساس فرضیه‌ها است. به طرز شگفت آوری، سخت است بگوییم شواهد کافی وجود دارد که فراتر از یک سایه شک و تردید باشد که بیماران مبتلا به نارسایی قلبی باید مصرف نمک خود در روز را به ۲،۰۰۰ میلی گرم محدود کنند و اکثر پزشکان آن را توصیه می‌کنند. واقعیت این است که چه تعداد بیمار واقعا به این توصیه عمل می‌کنند، زیرا امروزه سدیم تقریبا در همه غذاهایی که مصرف می‌کنیم وجود دارد.

در یک بررسی سیستماتیک از ۹ مطالعه که اخیرا در پزشکی داخلی JAMA منتشر شده بود، تنها شواهد محدود و متضاد پیدا شد که از فواید غذاهای کم نمک برای افرادی که دچار نارسایی قلبی هستند، حمایت کرده بود. شواهدی برای محدود کردن نمک در بیماران نارسایی قلبی بستری شده در بیمارستان دیده نشده است. این یک مطالعه خوب بود؛ تنها ۹ مورد از ۲۶۵۵ مطالعات انجام شده به اندازه کافی دقیق بوده‌اند که در بررسی مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین شاید مهم‌تر از همه، این بررسی نشان می‌دهد که صرف نظر از نتیجه‌گیری، داده‌های دقیق و مبتنی بر شواهد در مورد محدودیت سدیم در افراد مبتلا به نارسایی قلبی در دسترس نیست.

زندگی بیماران نارسایی قلبی ما به اندازه کافی پیچیده است. مسلم است آنچه که برای بیماران توصیه می‌کنیم کیفیت زندگی حال حاضر آنها را بدتر نمی‌کند. از آنجایی که بیماران اغلب برای درمان نارسایی قلبی خود تلاش می‌کنند، تمرکز ما به عنوان پزشک باید تأکید بر چیزهایی باشد که مبتنی بر شواهد هستند. این شامل تبعیت از درمان‌های پزشکی هدایت شده و داشتن یک شیوه زندگی مطلوب، مانند ورزش بیشتر و اهمیت دادن به سایر شرایط پزشکی مرتبط، مانند دیابت است.

حکم: تا زمانی که مدرک بیشتری نداشته باشیم، این یک قرعه کشی است

هنوز شواهد کافی برای هر دو طرف بحث بزرگ نمک برای پیروزی وجود ندارد. و تا زمانی که مطمئن نشویم، بحث ما نباید منجر به مصرف بیش از حد نمک توسط بیماران شود. در واقع، در غیاب داده‌های بالینی خوب، باید نیاز به قضاوت بالینی خوب را قبول کرد: اجتناب از مقدار بیش از حد سدیم یک حرکت سالم برای همه ما است، از جمله کسانی که دارای نارسایی قلبی هستند.

همچنین احتمال دارد برخی از بیماران حساسیت بیشتری نسبت به دیگران داشته باشند. بنابراین، محدود کردن نمک به کسانی که بیشترین آسیب‌پذیری را دارند، ممکن است بهتر از یک رویکرد یکنواخت و کامل باشند. مطالعات در این زمینه بسیار مورد نیاز است. خوشبختانه، آزمایشات بالینی برای پاسخگویی به این سوال در حال انجام است.