در مطالعه‌ای بر روی بافت موش‌ها و انسان‌ها، محققان نشان دادند که چگونه یک فرم تهاجمی یا بدخیم سرطان پوست می‌تواند با سیستم ایمنی بدن همکاری کند و ایمنی ما را گول بزند. دانستن این موضوع می‌تواند منجر به درمان‌های بهتر و موثرتر شود.
تحقیقات جدید، که یافته‌های آن در حال حاضر در مجله “سلول” نشان داده شده است، مکانیسمی را یافته است که به فرم‌های بدخیم سرطان پوست اجازه می‌دهد تا تهاجمی شوند و به سرعت گسترش یابند.
آنها در آزمایش خود، آرایش سرطان پوست، یا سلول‌های ملانوم (تومور و لکه سیاه رنگ روی پوست) را مورد بررسی قرار دادند.
آنها دریافتند که چنین سلول‌های سرطانی، مولکول‌های خاصی را که با سیستم ایمنی بدن ارتباط برقرار می‌کنند، منتشر می‌کنند و سیگنال‌هایی را برای رشد و گسترش تومورها می‌فرستند.
محققان امیدوارند که در آینده، کشف جدید آنها دانشمندان را قادر به ارائه راهکارهای بهتر برای هدف قرار دادن ملانوم تهاجمی و پیشگیری از عود کردن سرطان کند.
یک مکانیسم سیگنالینگ پیچیده
تیم تحقیقاتی هر دو نمونه‌های تومور ملانوم از بیماران انسان و نیز موش‌ها را در این نوع سرطان جمع آوری کردند.
تحقیقات نشان داد که سرطان پوست بدخیم عمدتا به دلیل وجود پروتئین میوزین ۲ در مقادیر زیادی در سلول های سرطانی است.
میوزین ۲، به تحرک سلولی کمک می‌کند، به این معنی که به سلول‌ها کمک می‌کند که به اطراف حرکت کنند؛ بنابراین، سطح بالایی از این پروتئین، سلول‌های سرطانی را قادر می‌سازد که بیشتر در بدن حرکت کنند و گسترش پیدا کنند.
با این حال، محققان همچنین دریافتند که میوزین ۲ باعث ترشح بیشتر موادی می‌شود که به سیستم ایمنی سیگنال می‌فرستند و “به آن” می‌گویند تا از سلول‌های سرطانی دور بماند.
به طور خاص، این مواد با ماکروفاژها صحبت می‌کنند. ماکروفاژها، سلول‌های ایمنی اختصاصی هستند که به طور معمول سلول‌های بد کارکرد و سلول‌های خراب را از بین می‌برند.
هنگامی که این ماکروفاژها سیگنال‌های سلول‌های ملانوم را دریافت می‌کنند ( به علت عمل میزون ۲)، باعث می‌شود تا ماکروفاژها از حمله به تومور‌های سرطانی خودداری کنند و اجازه می‌دهد تا سلول‌های سرطانی آزادانه رشد و گسترش یابند.
شیمی درمانی
اثر دیگری از مواد ترشح شده توسط میوزین ۲، سوراخ شدن رگ‌های خونی است تا سلول‌های سرطانی بتوانند به جریان خون منتقل شوند و به نقاط دور در داخل بدن حرکت کنند.
این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه سلول‌های سرطانی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و محیط اطراف خود را تحت تاثیر قرار می‌دهند تا بتوانند رشد و گسترش پیدا کنند.
با توسعه برخی درمان‌ها از طریق مواد شیمیایی که قادر به تغییر سیستم ایمنی هستند، می‌توان به جلوگیری از گسترش بیماری کمک کرد.
تجزیه و تحلیل‌های بیشتر به تیم محقق نشان داد که مهم‌ترین ماده شیمیایی آزاد شده از طریق میوزین ۲، اینترلوکین ۱A است، یک پروتئین سیگنال دهنده که باعث افزایش تهاجم سلول‌های سرطانی می‌شود.
هنگامی که محققان تصمیم به هدف قرار دادن میوزین ۲ و توقف فعالیت آن گرفتند، سلول‌های سرطانی، اینترلوکینA1 کمتری، هم در موش‌ها و هم در نمونه‌های ملانوم انسان منتشر کردند.
سرپرست تحقیق حاضر بیان کرد: با استفاده از داروهای درمانی که فعالیت میوزین ۲ یا انتشار اینترلوکین A1 را متوقف می‌کنند، ما می‌توانیم از بدخیم شدن تومور جلوگیری و رشد آن را کند کرده و درمان سرطان پوست را آسان‌تر کنیم”.
در جستجوی “ترکیبیات درمانی“
محققان توضیح می‌دهند که در حال حاضر داروهایی وجود دارد که می‌تواند فعالیت میوزین ۲ را هدف قرار دهد، اما در حال حاضر مردم به طور عمده از این داروها برای مقاصد درمانی دیگری استفاده می‌کنند، مانند گلوکوم (آب سیاه)، یک وضعیت چشمی که معمولا در سنین بالا در زندگی افراد ظاهر می‌شود و می‌تواند منجر به از دست دادن بینایی شود.
تیم تحقیق در حال برنامه‌ریزی برای آزمایش مسدود کننده‌های میوزین ۲ در ارتباط با درمان‌های فعلی سرطان هستند تا ببینند که آیا این روش تاثیرگذار است یا خیر.
گزینه استفاده از مهار کننده‌های اینترلوکین ۱A برای کاهش تهاجم سلول‌های سرطانی نیز روی میز است؛ در حال حاضر، آزمایش‌های بالینی وجود دارد که چنین داروهایی را برای آزمایش سرطان کولون (روده بزرگ) در نظر می‌گیرند.
سرپرست تحقیق، “پروفسور سانز مورنو” می‌گوید: “ما هیجان زده هستیم تا ببینیم آیا داروهای مهار کننده می‌توانند در ترکیب با سایر درمان‌های هدفمند مورد استفاده قرار گیرد یا خیر.
وی افزود: “با شناسایی ترکیبات درمانی موثر، ما امیدواریم که در آینده، بتوان از مهار کننده‌های میوزین ۲ و اینترلوکین ۱A برای بهبود نتایج بیمار و کاهش خطر ابتلا به ملانوم استفاده کرد.”
پروفسور ریچارد ماریس، مدیر تحقیقات سرطان در منچستر انگلستان، یادآور شد که یافته‌های جدید می‌تواند منجر به روش‌های بهتری برای متوقف کردن ملانوم شود.
پروفسور ماریس می‌افزاید: “هنگامی که ملانوم برداشته شود، احتمال دارد که بعضی از سلول‌ها باقی بمانند. تحقیق حاضر می‌تواند درمان‌هایی را توسعه دهد که باعث جلوگیری از گسترش سلول‌های باقی مانده بعد از جراحی، و کمک به بیماران برای داشتن عمری طولانی‌تر شود.”
