مواد مخدر تفننی هزاران سال است که استفاده می‌شوند. با وجود تابوهای موجود، بسیاری معتقدند که موادی مانند حشیش به دلیل طبیعی بودن، ایمن هستند. اما تحقیقات اخیر چرخش جدیدی به این ماجرا افزوده است.
بر اساس یک مطالعه فرانسوی، افرادی که از مواد مخدر تفننی (مانند حشیش و MDMA) استفاده می‌کنند، با خطر بسیار بالاتری از حملات قلبی یا سکته‌های مغزی مواجه می‌شوند. این واقعیت، ضربه‌ای جدی به ادعای «طبیعی و ایمن» بودن این مواد وارد می‌کند.
مواد مخدر تفننی و سلامت قلب
پژوهشگران با دقت بیش از ۱۳۰۰ بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه را دنبال کردند. تحلیل‌ها نشان داد که افرادی که تنها حشیش مصرف کرده‌اند، تقریباً دو برابر بیشتر در معرض حوادث قلبی-عروقی مانند حمله قلبی یا سکته مغزی قرار دارند.
در این تحقیق، همه چیز به THC ختم می‌شود؛ ماده فعال در حشیش. THC واکنش جنگ یا گریز بدن ما را تحریک می‌کند. این موضوع همچنین ضربان قلب و فشار خون ما را افزایش می‌دهد.
با گذشت زمان، این حالت مستمر از هشدار می‌تواند به قلب آسیب رسانده و خطر مشکلات تهدید کننده حیات را افزایش دهد. این مطالعه توسط دکتر رافائل میرالیس، پزشک بیمارستان لاریبوازیه در پاریس، رهبری شد.
دکتر میرالیس گفت: «استفاده از مواد مخدر تفننی با سه برابر شدن خطر وقوع مجدد یک رویداد جدی قلبی-عروقی در طی یک سال مرتبط بود. داده‌های بیشتری در مورد بدتر شدن پیش‌آگهی مرتبط با استفاده از مواد مخدر تفننی وجود دارد، نه تنها در بخش‌های مراقبت‌های ویژه قلبی بلکه در بخش‌های مراقبت‌های ویژه معمولی نیز.»
«علیرغم نرخ بالای گزارش نشده بودن استفاده از مواد مخدر تفننی، غربالگری سیستماتیک توسط دستورالعمل‌های کنونی توصیه نمی‌شود. ممکن است این غربالگری به بهبود طبقه‌بندی خطر بیماران و مراقبت شخصی‌شده برای تسهیل ترک مواد کمک کند. بنابراین، باید غربالگری سیستماتیک در مراقبت‌های ویژه مورد توجه قرار گیرد.»
مواد مخدر تفننی و آسیب به قلب
در بین مواد مخدر تفننی آزمایش شده، MDMA بالاترین خطر رویدادهای قلبی-عروقی را داشت که 4.1 برابر بیشتر از افرادی بود که از مواد مخدر استفاده نمی‌کردند. هروئین نیز با خطر 3.6 برابر، پشت سر MDMA قرار داشت و حشیش با خطر 1.8 برابر به آنها نزدیک بود.
این مطالعه از داده‌های ۳۹ واحد مراقبت ویژه در سراسر فرانسه استفاده کرد و ۱۳۹۲ بیمار را در یک دوره دو هفته‌ای در آوریل ۲۰۲۱ ردیابی کرد. از این تعداد، ۱۱ درصد برای استفاده از مواد مخدر تفننی مثبت آزمایش شدند.
محبوبیت استفاده از حشیش
برای تقویت این بحث، یک آمار قابل توجه این است که حشیش اولین انتخاب مواد مخدر تفننی برای افراد ۱۶ تا ۵۹ ساله در انگلستان و ولز است. این روند به ویژه در میان بزرگسالان جوان نگران‌کننده است، زیرا تقریباً یک نفر از هر شش نفر در سنین ۲۰ تا ۲۴ سال در سال گذشته از حشیش استفاده کرده‌اند.
استفاده گسترده نشان‌دهنده نیاز به ادامه گفتگو در مورد مصرف مواد و پیامدهای آن بر سلامت و جامعه است.
درک این الگوها می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های سیاستی و ابتکارات آموزشی کمک کند که هدف آنها پرداختن به مصرف مواد مخدر و ترویج انتخاب‌های سالم‌تر در میان جوانان در این مناطق است.
پیامدهای اجتماعی
گفتگو پیرامون استفاده از مواد مخدر تفننی فراتر از خطرات سلامت قلبی می‌رود. از نظر اجتماعی، این موضوع چالش‌های قابل توجهی ایجاد می‌کند، به ویژه در ارتباط با منابع بهداشتی و اجرای قانون.
با افزایش تعداد افرادی که به مصرف این مواد روی می‌آورند، به ویژه در میان جمعیت‌های جوان‌تر، فشار بر خدمات اورژانس و سیستم‌های بهداشتی افزایش می‌یابد.
در نتیجه، این موضوع باعث ایجاد گفتگوی گسترده‌تر در مورد تنظیم، آموزش و استراتژی‌های پیشگیری می‌شود که می‌تواند این تأثیرات را کاهش دهد.
مسیر پیش رو
پرداختن به پیچیدگی‌های استفاده از مواد مخدر تفننی نیاز به یک رویکرد چندوجهی دارد. کمپین‌های بهداشت عمومی که اولویت آنها آموزش در مورد خطرات مرتبط با موادی مانند حشیش، MDMA و هروئین است، می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.
استراتژی‌هایی که شامل تعامل جامعه و ابتکارات کاهش آسیب مانند دسترسی به متخصصان پزشکی برای کاربران است، ممکن است افراد را قادر سازد تا تصمیمات آگاهانه‌تری در مورد مصرف مواد خود بگیرند.
در نهایت، یک تغییر فرهنگی به سمت گفتگوی باز و مصرف مسئولانه می‌تواند به تعادل بین جاذبه مواد مخدر تفننی و خطرات ذاتی آنها کمک کند، و در عین حال از سلامت فردی و رفاه جامعه محافظت کند.
کاهش استفاده از مواد مخدر تفننی
در تلاش برای آموزش جوامع و اجرای سیاست‌های مؤثر بهداشتی، ایجاد محیطی که اولویت آن تصمیم‌گیری آگاهانه باشد، ضروری است.
با ترویج گفتگوی باز، آموزش جامع و تعهد به کاهش آسیب، می‌توانیم بهتر با چالش‌های مطرح شده توسط مواد مخدر تفننی مواجه شویم و در عین حال از سلامت و ایمنی افراد و جامعه به طور کلی اطمینان حاصل کنیم.
این گفتگو باید ادامه یابد و نه تنها به پیامدهای بهداشتی بلکه به زمینه‌های اجتماعی گسترده‌تری که این مواد در آنها استفاده می‌شوند، پرداخته شود.
