چاقی شدید دوران کودکی به طور چشمگیری می‌تواند امید به زندگی را کاهش دهد و آن را تقریباً به نصف برساند. یک مطالعه جهانی اخیر، جزئیات دقیقی در مورد اینکه چگونه سن شروع، شدت و مدت چاقی دوران کودکی بر سلامت بلندمدت و امید به زندگی تأثیر می گذارد، ارائه کرده است.
تأثیر بلندمدت چاقی دوران کودکی
تحقیقات جدید ارائه شده در کنگره اروپایی چاقی (ECO) در ونیز ایتالیا، برای اولین‌بار تأثیر جنبه های مختلف چاقی دوران کودکی بر سلامت بلندمدت را اندازه گیری کرد. این مطالعه توسط شرکت stradoo GmbH، یک شرکت مشاوره علوم زیستی در مونیخ آلمان، و با حمایت شرکت دارویی ریثم انجام شد. این پروژه توسط دکتر اورس ویدمان و همکارانش از دانشگاه ها و بیمارستان های سراسر اروپا و ایالات متحده رهبری شد. کارشناسان دریافتند که هر چه کودک زودتر دچار چاقی شود، عوارض بلندمدت آن شدیدتر خواهد بود. به عنوان مثال، کودکی که در سن چهار سالگی با چاقی شدید زندگی می کند و وزن کم نمی کند، امید به زندگی تنها ۳۹ سال دارد – تقریباً نصف امید به زندگی متوسط.
یافته ها به صورت جزئی
دکتر ویدمان گفت: “در حالی که به طور گسترده پذیرفته شده است که چاقی دوران کودکی خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و شرایط مرتبط مانند دیابت نوع ۲ (T2D) را افزایش می دهد و می تواند امید به زندگی را کاهش دهد، اما شواهد در مورد میزان تأثیر آن پراکنده بوده است.” “درک بهتر از بزرگی دقیق عواقب بلندمدت و عواملی که آنها را هدایت می کند، می تواند به سیاست های پیشگیری و رویکردهای درمانی، و همچنین بهبود سلامت و طولانی شدن عمر کمک کند.” محققان یک مدل چاقی با شروع زودهنگام ایجاد کردند. این مدل اثر چاقی دوران کودکی بر بیماری های قلبی عروقی و شرایط مرتبط مانند دیابت نوع ۲ و همچنین امید به زندگی را تخمین می زند.
چهار متغیر کلیدی گنجانده شد: سن شروع چاقی، مدت چاقی، انباشت ریسک غیرقابل‌برگشت (معیاری از اثرات غیرقابل برگشت سلامتی حتی پس از کاهش وزن) و شدت چاقی.
عوامل حیاتی
شدت چاقی دوران کودکی با استفاده از نمره Z توده بدنی (BMI) اندازه‌گیری شد که نشان می‌دهد BMI یک فرد چقدر از حد معمول برای سن و جنس او منحرف می‌شود. به عنوان مثال، یک پسر چهار ساله با نمره Z توده بدنی ۳.۵ که نشان دهنده چاقی شدید است، در صورت عدم کاهش وزن، امید به زندگی تنها ۳۹ سال دارد.
داده های این مدل از ۵۰ مطالعه بالینی موجود در مورد چاقی و بیماری های همراه مرتبط با آن، با مشارکت بیش از ۱۰ میلیون شرکت کننده در سراسر جهان به دست آمده است. تقریباً ۲.۷ میلیون نفر از این افراد بین دو تا ۲۹ سال سن داشتند.
خطرات چاقی شدید دوران کودکی
این مدل نشان می‌دهد که شروع زودهنگام و چاقی شدیدتر دوران کودکی، احتمال ابتلا به مشکلات مرتبط با سلامتی را در سال‌های بعدی زندگی افزایش می‌دهد. به‌عنوان‌مثال، کودکی با نمره Z توده بدنی ۳.۵ در سن چهارسالگی، ۲۷ درصد احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ تا سن ۲۵ سالگی و ۴۵ درصد احتمال ابتلا تا سن ۳۵ سالگی دارد. در مقابل، کودکی با نمره Z توده بدنی 2 در سن چهار سالگی، 6.5 درصد احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ تا سن ۲۵ سالگی و ۲۲ درصد احتمال ابتلا تا سن ۳۵ سالگی دارد.
نمره Z توده بدنی بالاتر در سنین پایین همچنین منجر به کاهش امید به زندگی می شود. برای مثال، نمره Z توده بدنی 2 در سن چهار سالگی بدون کاهش وزن بعدی، امید به زندگی را از حدود ۸۰ سال به ۶۵ سال کاهش می دهد. امید به زندگی برای نمره Z توده بدنی ۲.۵ به ۵۰ سال و برای نمره Z توده بدنی ۳.۵ به ۳۹ سال کاهش می یابد.
تأثیر کاهش وزن زودهنگام
مقایسه با سایر مطالعات و نظرات کارشناسان، صحت این مدل را تأیید کرد. علاوه بر این، این مدل همچنین تأثیر مثبت کاهش وزن بر امید به زندگی و سلامت بلندمدت را نشان داد.
به‌عنوان‌مثال، کودکی که چاقی شدید با شروع زودهنگام دارد (نمره Z توده بدنی ۴ در سن چهارسالگی) امید به زندگی ۳۷ سال و ۵۵ درصد خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ تا سن ۳۵ سالگی دارد. اگر کودک وزن کم کند و نمره Z توده بدنی را تا سن شش‌سالگی به ۲ کاهش دهد، امید به زندگی به ۶۴ سال افزایش می‌یابد و خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ به ۲۹ درصد کاهش می‌یابد.
دکتر ویدمان گفت: “مدل چاقی با شروع زودهنگام نشان می‌دهد که کاهش وزن تأثیر چشمگیری بر امید به زندگی و خطر ابتلا به بیماری‌های همراه دارد، به‌خصوص زمانی که وزن در اوایل زندگی کاهش یابد.”
معالجه چاقی دوران کودکی
این مدل برخی از محدودیت‌ها را دارد. این به علل چاقی، عوامل خطر ژنتیکی، تفاوت‌های قومی یا جنسی یا تعاملات بین بیماری‌های همراه مختلف نمی‌پردازد.
دکتر ویدمان در پایان گفت: “تأثیر چاقی دوران کودکی بر امید به زندگی عمیق است. واضح است که چاقی دوران کودکی باید به‌عنوان یک بیماری تهدیدکننده زندگی در نظر گرفته شود. ضروری است که درمان تا زمان ابتلا به دیابت نوع ۲، فشار خون بالا یا سایر “هشدارها” به تعویق نیفتد و زودتر شروع شود. تشخیص زودهنگام می تواند و باید کیفیت و طول عمر را بهبود بخشد.”
