آیا می‌توان با استفاده از منابع زمینی موجود، هم با تغییرات اقلیمی مقابله کرد و هم جمعیت رو به رشد جهان را تغذیه نمود؟
آیا تاکنون شنیده‌اید که می‌گویند: «یک فیل هرگز فراموش نمی‌کند؟» متأسفانه، سال ۲۰۲۰ سالی است که فیل‌های آفریقایی با اندوه به یاد خواهند آورد. این داستان، روایتی از مواجهه طبیعت…
تغییرات اقلیمی دیگر تهدیدی برای آینده نیست؛ بلکه واقعیتی است که اکنون با آن زندگی می‌کنیم. فعالیت‌های بی‌وقفه انسانی باعث افزایش سطح دی‌اکسید کربن (CO2) در جو زمین شده و افزایش قابل‌توجهی در میانگین دمای سطح جهانی ایجاد کرده است.
طبق مدل‌های پذیرفته شده، رویداد شدید سرد شدن و کاهش چشمگیر سطح دریاها در حدود ۳۴ میلیون سال پیش، در دوران گذار از ائوسن به اولیگوسن، باید منجر به فرسایش گسترده‌ای در سراسر قاره‌ها شده و مقدار زیادی مواد شنی را به کف اقیانوس‌ها منتقل می‌کرد.
در حال حاضر نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند و انتظار می‌رود این نسبت تا سال ۲۰۵۰ به ۷۰ درصد برسد.
ما اغلب درباره تأثیرات زیست‌محیطی و اقتصادی تغییرات اقلیمی صحبت می‌کنیم، اما به ندرت به پیامدهای اجتماعی آن می‌پردازیم.
هیچ‌کس از یک بیداری ناگهانی و آزاردهنده لذت نمی‌برد، به‌ویژه اگر این بیداری زنگ خطر تغییرات اقلیمی باشد. گیاهان، مانند انسان‌ها، به زمان نیاز دارند تا خود را با شرایط جدید سازگار کنند. اما وقتی تغییرات اقلیمی دکمه تعویق تکامل را بزند چه اتفاقی می‌افتد؟
فیتوپلانکتون‌ها، گیاهان میکروسکوپی که تقریباً نیمی از تولید اولیه جهان را به عهده دارند، در یک «جنگل نامرئی» زیر سطح اقیانوس‌های گرم‌شده ما رشد می‌کنند.
جهانی که در آن زندگی می‌کنیم در حال تغییر است و این تغییرات فقط بر ما انسان‌ها تأثیر نمی‌گذارد، بلکه بر حیات وحشی که سیاره‌مان را با آنها به اشتراک می‌گذاریم نیز تأثیرگذار است. یکی از این موجودات، تنبل معروف به کندی، خود را در یک مبارزه برای بقا می‌بیند – یک رقابت با زمان تغییرات اقلیمی که از آن فرار نمی‌تواند کند.
تغییرات اقلیمی چیزی بیش از یک واژه مد روز است؛ این پدیده در حال تغییر مناظر در سراسر جهان است و آمریکای شمالی نیز از این قاعده مستثنی نیست.