در جنگل‌های انبوه ماداگاسکار، مارمولک‌های کوچک تنها آفتاب نمی‌گیرند یا حشره نمی‌خورند؛ بلکه ممکن است آینده جنگل‌های این جزیره را با هر دانه‌ای که می‌خورند، شکل دهند.
در آب‌های دریاچه مالاوی، تنها یک گروه از ماهی‌ها طی تنها چند میلیون سال به بیش از ۸۰۰ گونه متفاوت تکامل یافته‌اند. این تکامل سریع و متمرکز، سال‌هاست که ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده است.
اگر تا به حال متوجه شده‌اید که سنجاب‌ها به‌مراتب بیشتر از روباه‌ها در محله شما دیده می‌شوند، یا برند خاصی از خودروها در پارکینگ‌ها غالب هستند، شما در واقع شاهد الگویی هستید که فقط به محیط‌های انسانی محدود نمی‌شود بلکه سراسر دنیای طبیعی را هم در بر می‌گیرد.
دانشمندان موفق به کشف الگوی سه‌مرحله‌ای توزیع گونه‌ها شدند که می‌تواند پیش‌بینی انقراض‌ها و برنامه‌ریزی‌های زیست‌محیطی را متحول کند. این مقاله، با زبان ساده، پشت‌پرده این کشف مهم را بررسی می‌کند.
در شرایط ایده‌آل، کود به عنوان عاملی برای افزایش رشد گیاهان شناخته می‌شود. اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد که نقش کود فراتر از این‌هاست؛ این ماده می‌تواند به گیاهان در برابر خشکسالی کمک کرده و از کاهش رشد آن‌ها جلوگیری کند.
تغییرات اقلیمی به سرعت در حال پیوستن به بهره‌برداری بیش‌ازحد و تخریب زیستگاه به‌عنوان سومین عامل اصلی کاهش تنوع زیستی در جهان است.
کودکان اغلب با داستان «سه خواهر» آشنا می‌شوند؛ ذرت، لوبیا و کدو حلوایی که در کنار یکدیگر رشد می‌کنند. اما این تنها بخشی از حقیقت است. قرن‌ها پیش از ورود اروپایی‌ها به قاره آمریکا، کشاورزان بومی در شرق آمریکای شمالی مجموعه‌ای گسترده‌تر از محصولات را کشت می‌کردند.
جنگل‌های بارانی استوایی، که نیمی از تنوع زیستی جهان را در خود جای داده‌اند، نقشی حیاتی در تثبیت اقلیم زمین ایفا می‌کنند. این جنگل‌ها هر ساله تقریباً به اندازه کل دی‌اکسیدکربنی که قاره اروپا منتشر می‌کند، جذب می‌کنند. اما پیچک‌ها (مانند گل ساعت و گونه‌های دیگر)، روز به روز کنترل بیشتری بر این جنگل‌ها به دست می‌گیرند.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که کره شمالی با بهره‌برداری از گونه‌های در معرض خطر و تجارت آن‌ها به چین، تنوع زیستی منطقه را تهدید می‌کند. اقدامات فوری برای مقابله با این بحران ضروری است.
بر اساس یکی از گسترده‌ترین تحقیقات جهانی که روی حدود ۵۵۰۰ جامعه گیاهی در ۱۱۹ منطقه صورت گرفته، مشخص شده است که در مناطقی با فشار بالای انسانی، زیستگاه‌ها تنها یک‌پنجم از گونه‌هایی را که می‌توانند پشتیبانی کنند، در خود جای داده‌اند.