شاید چای را به عنوان یک آیین آرامش‌بخش و دلپذیر تصور کنید، اما دانشمندان دانشگاه خودمختار بارسلونا (UAB) کشف تکان‌دهنده‌ای انجام داده‌اند: دم کردن چای با استفاده از چای‌های کیسه‌ای تجاری ممکن است میلیاردها نانوپلاستیک و میکروپلاستیک را وارد فنجان شما کند.
یافته‌های پژوهش درباره آلودگی پلاستیکی در چای کیسه‌ای
گروه جهش‌زایی در دپارتمان ژنتیک و میکروبیولوژی UAB نشان داده است که چای کیسه‌ای‌های ساخته‌شده از پلیمرها در هنگام دم کردن میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌ها (MNPLs) را آزاد می‌کنند.
برای اولین بار، این مطالعه نشان داد که این ذرات می‌توانند توسط سلول‌های روده انسان جذب شوند و احتمالاً وارد جریان خون شده و در سراسر بدن پخش شوند.
منبع آلودگی پلاستیکی در چای کیسه‌ای
بسته‌بندی مواد غذایی یکی از منابع اصلی آلودگی میکرو و نانوپلاستیکی است. انسان‌ها عمدتاً از طریق تنفس و بلع این ذرات در معرض آنها قرار می‌گیرند.
این پژوهش جدید به انتشار قابل‌توجه MNPLها از چای کیسه‌ای‌های تجاری هنگام تهیه دم‌نوش پرداخته است.
نتایج نگران‌کننده
پژوهشگران میزان آلودگی چشمگیری را کشف کردند:
- پلی‌پروپیلن حدود ۱.۲ میلیارد ذره در هر میلی‌لیتر آزاد کرد، با اندازه متوسط ۱۳۶.۷ نانومتر.
- سلولز ۱۳۵ میلیون ذره در هر میلی‌لیتر آزاد کرد، با اندازه متوسط ۲۴۴ نانومتر.
- نایلون-۶ حدود ۸.۱۸ میلیون ذره در هر میلی‌لیتر آزاد کرد، با اندازه متوسط ۱۳۸.۴ نانومتر.
این یافته‌ها اهمیت شناسایی و کاهش مواجهه با پلاستیک در وسایل روزمره مانند چای کیسه‌ای را برجسته می‌کند.
تحلیل ذرات پلاستیکی در چای کیسه‌ای
برای شناسایی این ذرات، پژوهشگران از روش‌های پیشرفته تحلیل مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM)، و تحلیل ردگیری نانوذرات (NTA) استفاده کردند.
این تکنیک‌ها به تیم پژوهشی امکان داد تا ساختار، اندازه، و رفتار این ذرات را با جزئیات بررسی کنند.
آلبا گارسیا، پژوهشگر UAB، توضیح داد: «ما توانستیم به‌طور نوآورانه‌ای این آلاینده‌ها را با مجموعه‌ای از تکنیک‌های پیشرفته شناسایی کنیم که ابزاری بسیار مهم برای پیشبرد پژوهش در مورد تأثیرات احتمالی آنها بر سلامت انسان است.»
خطرات برای سلامت انسان
برای اولین بار، تیم پژوهشی بررسی کرد که چگونه MNPLها با سلول‌های روده انسان تعامل می‌کنند. آنها برای این کار ذرات را رنگ‌آمیزی کرده و حرکت آنها را ردیابی کردند و آنها را به انواع مختلف سلول‌های روده‌ای در آزمایشگاه معرفی کردند.
مطالعه نشان داد که سلول‌های روده‌ای تولیدکننده مخاط بیشترین میزان جذب این ذرات پلاستیکی را از چای کیسه‌ای داشتند.
این یافته مهم بود زیرا این سلول‌ها نقش محافظتی در روده ایفا می‌کنند. نکته نگران‌کننده‌تر این بود که برخی از این ذرات توانستند به هسته سلول – بخشی از سلول که مواد ژنتیکی در آن ذخیره و تنظیم می‌شود – نفوذ کنند.
این کشف نگرانی‌های جدی درباره اثرات بلندمدت قرار گرفتن در معرض MNPLها ایجاد می‌کند. اگر این ذرات به هسته برسند، ممکن است در عملکردهای سلولی یا فرآیندهای ژنتیکی اختلال ایجاد کنند و با گذشت زمان نتایج زیان‌آوری به همراه داشته باشند.
پژوهشگران همچنین متوجه شدند که مخاط روده در ورود ذرات به سلول‌ها نقش کلیدی دارد. این یافته نشان می‌دهد که افرادی که به طور مکرر در معرض MNPLها هستند – مانند ذرات ناشی از بسته‌بندی مواد غذایی یا نوشیدنی – ممکن است با خطرات تجمعی روبرو شوند.
قرار گرفتن مداوم در معرض این ذرات ممکن است تأثیرات گسترده‌ای بر سلامت داشته باشد و بر لزوم پژوهش‌های بیشتر و اقدامات پیشگیرانه تأکید می‌کند.
درخواست برای تغییرات در قوانین و سیاست‌گذاری‌ها
این یافته‌ها بر نیاز فوری به تدابیر نظارتی برای کاهش آلودگی MNPLها در بسته‌بندی مواد غذایی تأکید می‌کنند.
آلبا گارسیا و تیم او اظهار داشتند: «توسعه روش‌های استاندارد برای ارزیابی آلودگی MNPLهای ناشی از مواد پلاستیکی در تماس با مواد غذایی و تدوین سیاست‌های نظارتی برای کاهش مؤثر این آلودگی ضروری است.»
با افزایش استفاده از پلاستیک در بسته‌بندی مواد غذایی، پرداختن به آلودگی MNPLها برای اطمینان از ایمنی مواد غذایی و حفاظت از سلامت عمومی حیاتی است.
انتخاب‌های آگاهانه درباره محصولات
این پژوهش منبعی پنهان از آلودگی پلاستیکی را که زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار می‌دهد، آشکار می‌کند. هنگامی که افراد در سراسر جهان با چای کیسه‌ای‌های ساخته‌شده از پلیمر چای می‌نوشند، ممکن است ناخواسته خود را در معرض میلیاردها ذره پلاستیکی قرار دهند.
پیامدهای این موضوع برای سلامت انسان نگران‌کننده است، اما این پژوهش پایه‌ای حیاتی برای مطالعات و قوانین آینده فراهم می‌کند.
اتخاذ تصمیم‌های آگاهانه درباره محصولاتی که استفاده می‌کنیم و حمایت از سیاست‌هایی که به کاهش آلودگی پلاستیکی کمک می‌کنند، گام‌های اساسی برای تضمین آینده‌ای ایمن‌تر و سالم‌تر هستند.
این مطالعه در مجله Chemosphere منتشر شده است.
