ماشین هنری کونز، کالدر و وارهول چقدر ارزش دارد؟

یاسمن فراهانی‌فرد ۸ مهر ۱۳۹۳

بلومبرگ یک گزارش طولانی در مورد تاریخ، و بازار (بیشتر شبیه به "غیر بازاری") برای اتومبیل‌های اسپورت و لوکس رنگ شده توسط هنرمندان معروف اعم از "الکساندر کالدر" (Alexander Calder) و "فرانک استلا" (Frank Stella) تا "دیوید هاکنی" (David Hockney)، "رابرت روشنبرگ" (Robert Rauschenberg)، و "اندی وارهول" (Andy Warhol) نوشته است.
و از آن‌جایی که ممکن نیست که یک داستان در مورد تقاطع هنر و تجارت بدون پادشاه حکم‌فرما خود ارتقاء داشته باشیم، داستان شامل تفسیر جف کونز می‌شود، که برای رنگ BMWخود در سال ۲۰۱۰ از دستیاران استودیو کمک گرفته و استفاده نموده است.

او ظاهرا ماشین را به عنوان نماینده "دوگانگی بین درک مرزها" و "جستجو در افراط" می‌بیند… هرچی شما بگویید، جف!
در این گزارش، با عنوان "ماشین‌های هنری: خوب، بد، زشت (و البته، جف کونز)" (Art Cars: The Good, The Bad and the Ugly (and, of Course, Jeff Koons)) که توسط "هانا الیوت" (Hannah Elliott) نوشته شده است، سختی در قیمت‌گذاری ماشین‌ها را بیان می‌دارد، مخصوصا که این ماشین‌ها دارای جنبه‌های کاربردی و عملکردی نیز می‌باشند. اما آیا می‌توان فقط دید کاربردی به آن داشت؟ همان‌طور که در مورد "بسیار افراطی بودن" می‌توان BMW را مثال زد، که "اولافور الیاسون" (Olafur Eliasson) در سال ۲۰۰۷ در یخ پوشانده بود و آن را فقط می‌توان در یک نمایشگاه یخچالی به نمایش گذاشت.

این قطعه تاریخ جالبی نیز دارد، از جمله ردیابی پایه‌های اتومبیل‌های هنری متعلق به افراد مشهور مانند جان لنون که یک paisley 1965 Rolls-Royce Phantom V زرد رنگ داشت؛ و جنیس جاپلین، که صاحب یک پورشه ۱۹۶۵ بوده است.
با این حال مشکل اصلی، تعیین ارزش هر یک از این نوع قطعات است، که گاهی اوقات تحت برچسب "مجسمه‌سازی کاربردی" سقوط و عمدتا تا سطح "سلیقه شخصی و تحسین عمومی" پایین می‌آید. همان‌طور که این گزارش بیان می‌کند "یک ماشین رنگ شده دقیقا به همان اندازه که کسی مایل به پرداخت هزینه برای آن است ارزش دارد؛ چه ۵۰۰ دلار و چه ۵۰۰۰۰۰ دلار! این یک اثر هنری در بوم (بسیار) غیر استاندارد است."