روشی بحث‌برانگیز برای آموزش خواب به نوزادان وجود دارد که در آن نوزاد تا زمانی که خوابش ببرد، گریه می‌کند. این روش به نوزادان کمک می‌کند زودتر بخوابند و ظاهراً عوارض جانبی ندارد. با این حال، طبق یک تحقیق جدید، یک روش دیگر نیز به همین خوبی کار می‌کند.
یک آزمایش کوچک که از ۴۳ نوزاد ۶ الی ۱۶ ماه تشکیل شده بود، هر دو روش زیر را مورد بررسی قرار داد تا به والدینی که نوزادشان با خوابیدن مشکل دارد و اغلب اوقات نیمه‌های شب از خواب بیدار می‌شود، کمک کند.
- خاموشی تدریجی که به عنوان روش فربر نیز معروف است، روشی است که در آن والدین به نوزاد اجازه می‌دهند مدتی گریه کند و بعد وارد اتاق می‌شوند و وی را آرام می‌کنند. والدین به تدریج مدت بیشتری قبل از ورود به اتاق صبر می‌کنند. این روش تا زمانی ادامه می‌یابد که کودک آنقدر گریه کند تا خوابش ببرد.
- محو شدن از خواب یا غش کردن از خواب روشی است که در آن زمان خواب کودک به تدریج به تأخیر انداخته می‌شود تا کودک به شدت خواب‌آلود شود و به راحتی به خواب رود.
این تحقیق توسط مایکل گردیزار که استاد یاری در دانشگاه فیلندرز استرالیا و مدیر کلینیک خواب کودک و نوجوان این دانشگاه است، هدایت شده است.
در ابتدای تحقیق، تقریباً ۱۸ دقیقه طول می‌کشید تا نوزادان به خواب روند. هر دو روش مذکور در نهایت باعث شدند نوزادان سریع‌تر بخوابند (به ترتیب ۱۳ و ۱۰ دقیقه زودتر). این نوزادان در مقایسه با نوزادانی که والدینشان از دو روش مذکور استفاده نکردند و طبق روال همیشه خود نوزاد را خواباندند، زودتر خوابیدند.
نوزادانی که والدینشان از روش خاموشی تدریجی استفاده کردند، در طول شب دفعات کمتری از خواب بیدار شدند. روش محو شدن از خواب، تأثیری بر روی دفعات بیدار شدن در طول شب نداشت.
یکی از اهداف این تحقیق، بررسی این ادعا بود که روش خاموشی تدریجی برای نوزادان استرس‌زا است و پتانسیل آسیب به کودک را دارد. به عنوان مثال طبق یک تحقیق که در سال ۲۰۱۲ انجام شده بود، سطح هورمون استرس در نوزادانی که با روش خاموشی تدریجی خوابانده شده بودند، افزایش یافته بود.
استرسی در درازمدت وجود ندارد
این تحقیق جدید صبح‌ها و عصرها سطح هورمون کورتیزول را در بزاق نوزادان اندازه‌گیری کرد و به دنبال افزایش سطح این هورمون بود که نشان‌دهنده استرس درازمدت باشد. این ارزیابی‌ها استرسی را در حین به‌کارگیری این روش نشان ندادند.
در این تحقیق سطح هورمون استرس در نوزادانی که با روش خاموشی تدریجی خوابانده شده بودند، افزایشی نداشت. همچنین تفاوت چشمگیری در وابستگی به والدین یا مشکلات رفتاری این نوزادان طی ۱۲ ماه بعد مشاهده نشد.
گردیزار در این رابطه می‌گوید: «ظاهراً دو روش مؤثر برای خواباندن نوزاد وجود دارد که الزاماً منجر به عواقب منفی نمی‌شوند».
وی همچنین اظهار داشت که روش خاموشی تدریجی روش راحتی برای والدین نیست.
با این حال، وی اشاره کرد که یکی از همکارانش به نام کیت جکسون که مسئولیت پادرمیانی را داشت، دریافت تماس از والدینی که در گروه کنترل بودند و کودکانشان بهبود چشمگیری نداشتند را استرس‌زا می‌داند.
علاوه بر این، تحقیق مشابه دیگری که در سال ۲۰۱۲ و با شرکت ۳۲۶ کودک در ۷ ماهگی انجام شد، مدارکی مبنی بر تأثیر منفی روشی که در ان کودکان آنقدر گریه می‌کنند تا خوابشان ببرد، ارائه نکرد. طبق این تحقیق، این روش طی ۵ سال بعد زندگی، نه بر روی خواب و نه بر روی رفتار این کودکان تأثیر منفی نداشته است.
کلینیک خواب کودک و نوجوان دانشگاه فیلندرز معمولاً به والدین توصیه می‌کند ابتدا از روش محو شدن از خواب بهره ببرند. همچنین این کلینیک توصیه می‌کند زمانی که والدین از روش خاموشی تدریجی استفاده می‌کنند، چند روزی را به این کار اختصاص دهند و از کمک اطرافیانشان نیز بهره ببرند.
