یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که زندگی در اقلیم‌های بسیار گرم، در سطح سلولی به همان سرعتی که سیگار کشیدن موجب پیری می‌شود، انسان را پیر می‌کند.
دو مرد سفیدپوست در دهه ۶۰ زندگی خود، در فاصله صدها کیلومتر از یکدیگر زندگی می‌کنند؛ یکی در آریزونا و دیگری در ایالت واشنگتن. هر دو هم‌سن هستند و پیشینه اجتماعی-اقتصادی یکسانی دارند. سبک زندگی، خلق‌وخو و وضعیت جسمانی‌شان نیز مشابه است. اما مردی که در آریزونا زندگی می‌کند، بسیار سریع‌تر از مردی که در واشنگتن است، پیر می‌شود؛ در سطح سلولی، او ۱۴ ماه از همتای خود مسن‌تر است. در حالی که هیچ‌کدام سیگار نمی‌کشند، مشروبات الکلی مصرف نمی‌کنند و به طور منظم ورزش می‌کنند. چرا مردی که در بیابان جنوب‌غربی زندگی می‌کند، در سطح سلولی سریع‌تر از کسی که در واشنگتن است پیر می‌شود؟
بر اساس پژوهشی که در Science Advances منتشر شده است، افرادی که در مناطق بسیار گرم زندگی می‌کنند، نسبت به ساکنان مناطق خنک‌تر، با سرعت بیشتری پیر می‌شوند. پژوهشگران دریافتند که قرار گرفتن مزمن در معرض دمای بالا، تأثیری معادل با تأثیر سیگار کشیدن بر پیری سلولی دارد.
در حالی که به دلیل انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از مصرف سوخت‌های فسیلی، میانگین دمای جهانی همچنان در حال افزایش است، بخش بیشتری از جمعیت جهان در معرض گرمای شدید قرار می‌گیرد.
بر اساس گزارش Grist، قرار گرفتن در معرض دماهای بالاتر از حد متوسط، می‌تواند در کوتاه‌مدت و بلندمدت مشکلات جدی سلامتی ایجاد کند. افراد ممکن است دچار بیماری‌های ناشی از گرما مانند کم‌آبی بدن و غش شوند یا حتی به گرمازدگی شدید، که جدی‌ترین شکل بیماری گرمایی است و می‌تواند منجر به مرگ شود، مبتلا شوند. سالمندان و کودکان خردسال در برابر این اثرات به‌ویژه آسیب‌پذیرتر هستند، زیرا در تنظیم دمای بدن و حفظ دمای پایدار داخلی مشکل دارند. قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض گرما، می‌تواند بیماری‌های مزمنی مانند مشکلات کلیوی و قلبی-عروقی را تشدید کند و خطر بروز مشکلات روانی و زوال عقل را افزایش دهد.
یون یانگ چوی، پژوهشگر پسادکتری در دانشکده سالمندی لئونارد دیویس در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و نویسنده اصلی این مطالعه، قصد داشت بررسی کند که چگونه قرار گرفتن در معرض گرمای شدید، به‌ویژه برای افرادی که به ۶۰ سالگی نزدیک می‌شوند، می‌تواند پیامدهای بلندمدتی در سطح سلولی داشته باشد. او به‌ویژه به تأثیرات «غیر بالینی» گرما علاقه‌مند بود؛ یعنی اینکه چگونه گرما بر افرادی تأثیر می‌گذارد که به دلیل گرمازدگی یا بیماری‌های مرتبط با گرما به اورژانس مراجعه نمی‌کنند. فرضیه او این بود که گرما، چه به‌صورت حاد احساس شود و چه نشود، می‌تواند سلامت کلی را تضعیف کند.
برای آزمایش این نظریه، چوی نمونه‌های خون بیش از ۳۶۰۰ نفر بالای ۵۶ سال را که در یک مطالعه ملی بزرگ درباره سلامت و بازنشستگی شرکت کرده بودند، مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داد. این افراد در سال‌های ۲۰۱۶ یا ۲۰۱۷ آزمایش خون داده بودند. چوی و جنیفر آیلیشر، یکی از نویسندگان همکار، سپس با استفاده از داده‌های آب‌وهوا، تخمین زدند که هر یک از این افراد تا روز انجام آزمایش خون، در چند روز گرم که توسط سرویس ملی هواشناسی تعریف شده‌اند، قرار گرفته بودند. سپس شرکت‌کنندگان را بر اساس نژاد، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، عادات ورزشی و سایر عوامل گروه‌بندی کرده و نرخ پیری سلولی آن‌ها را با استفاده از مجموعه‌ای از آزمایش‌های زیستی بررسی کردند.
چوی اظهار داشت: «زمانی که افراد برای مدت طولانی‌تری در معرض گرما قرار می‌گیرند – از یک تا شش سال – ارتباطی ثابت میان گرما و افزایش سن در آزمایش‌های زیستی مختلف مشاهده می‌شود.» افرادی که در مناطقی زندگی می‌کنند که نیمی از سال دمای بالای ۹۰ درجه فارنهایت (۳۲ درجه سانتی‌گراد) را تجربه می‌کنند، به‌طور متوسط ۱۴ ماه بیشتر از کسانی که در مناطقی با کمتر از ۱۰ روز دمای بالای ۹۰ درجه زندگی می‌کنند، از نظر بیولوژیکی پیرتر هستند.
ویوک شانداس، استاد دانشگاه ایالتی پورتلند که اثرات تغییرات اقلیمی بر شهرها را مطالعه می‌کند (اما در این پژوهش مشارکت نداشته)، این مطالعه را یکی از اولین ارزیابی‌های تجربی درباره تأثیر قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض گرما بر سرعت پیری می‌داند. او تأکید کرد: «این مطالعه به یافته‌های پیشین اضافه می‌کند، مبنی بر اینکه مرگ‌ومیرهای اخیر ممکن است نتیجه قرار گرفتن طولانی‌تر و دوره‌ای سالمندان در معرض گرما باشد.»
