درمان سرطان با توسعه یک روش نوآورانه برای نابودی سلول‌های سرطانی با استفاده از چکش‌های مولکولی به مرحله جدیدی رسیده است که امید به درمان‌های هدفمندتر و مؤثرتر را افزایش می‌دهد.
این رویکرد پیشرفته با استفاده از علم مولکولی پیشرفته، سلول‌های سرطانی را به گونه‌ای مختل می‌کند که می‌تواند آسیب به بافت‌های سالم را به حداقل برساند.
کاهش عوارض جانبی و بهبود روند بهبودی
یک تیم علمی همکار کشف کرده‌اند که تحریک مولکول‌های آمینو سیانین با نور مادون قرمز نزدیک باعث می‌شود این مولکول‌ها به صورت همزمان ارتعاش کنند و نیروی کافی برای پاره کردن غشای سلول‌های سرطانی را بدون نیاز به روش‌های تهاجمی ایجاد کنند.
این دستاورد نویدبخش توانایی مقابله با سرطان‌های عمیق، از جمله در استخوان‌ها و اندام‌ها است که اغلب با روش‌های سنتی درمان چالش‌برانگیز هستند.
این روش نوین قرار است شیوه درمان سرطان را متحول کند و یک گزینه مستقیم‌تر و احتمالاً غیرتهاجمی برای بیماران فراهم کند، با این امید که عوارض جانبی را کاهش داده و نتایج بهبودی را بهبود بخشد.
پیشرفت درمان‌های سرطان با ماشین‌های مولکولی
مولکول‌های آمینو سیانین، که قبلاً به عنوان رنگ‌های مصنوعی در تصویربرداری زیستی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، در این فرآیند نقش کلیدی ایفا می‌کنند. این مولکول‌ها توانایی منحصر به فردی در چسبیدن به سطح سلول‌ها دارند و در آب نیز پایدار باقی می‌مانند.
تیم تحقیقاتی از دانشگاه رایس، دانشگاه A&M تگزاس و دانشگاه تگزاس اظهار داشته‌اند که این روش نسبت به ماشین‌های مولکولی ضد سرطان پیشین، به ویژه موتورهای نوع فرینگا، بهبود قابل توجهی را نشان می‌دهد.
“این یک نسل جدید از ماشین‌های مولکولی است که ما آن‌ها را چکش‌های مولکولی می‌نامیم. آن‌ها بیش از یک میلیون بار سریع‌تر از موتورهای نوع فرینگا در حرکت مکانیکی خود هستند و می‌توان آن‌ها را با نور مادون قرمز نزدیک به جای نور مرئی فعال کرد”، گفت جیمز تور، شیمی‌دان دانشگاه رایس.
مزیت ویژه نور مادون قرمز
استفاده از نور مادون قرمز نزدیک اهمیت دارد زیرا به دانشمندان اجازه می‌دهد تا به عمق بیشتری از بدن نفوذ کنند و پتانسیل درمان سرطان در استخوان‌ها و اندام‌ها را بدون نیاز به جراحی تهاجمی فراهم کنند.
در آزمایش‌های آزمایشگاهی، روش چکش مولکولی موفق به نابودی ۹۹ درصدی سلول‌های سرطانی پرورش‌یافته در آزمایشگاه شد. در آزمایش‌هایی روی موش‌های دارای تومورهای ملانوما، نیمی از آن‌ها به طور کامل از سرطان پاک شدند.
تخریب سلول‌های سرطانی
بر اساس ساختار و خواص شیمیایی منحصر به فرد مولکول‌های آمینو سیانین، این مولکول‌ها در مواجهه با تحریک مناسب مانند نور مادون قرمز نزدیک به طور همزمان فعال می‌شوند.
سیسرون آیالا-اوروزکو، شیمی‌دان دانشگاه رایس گفت: “این اولین بار است که یک پلاسمون مولکولی به این شکل برای تحریک کل مولکول و ایجاد عمل مکانیکی برای دستیابی به هدف خاصی – در این مورد پاره کردن غشای سلول‌های سرطانی – مورد استفاده قرار می‌گیرد”.
حرکت پلاسمون‌های مولکولی، با دست دراز شده برای چسبیدن به غشای سلول‌های سرطانی، منجر به تخریب این سلول‌ها می‌شود.
اگرچه این تحقیق هنوز در مراحل اولیه خود قرار دارد، یافته‌ها نوید یک رویکرد جدید و امیدوارکننده را می‌دهند که می‌تواند از مکانیزم‌های مقاومت معمولاً دیده شده در سلول‌های سرطانی اجتناب کند.
آیالا-اوروزکو: “این مطالعه درباره یک روش متفاوت برای درمان سرطان با استفاده از نیروهای مکانیکی در مقیاس مولکولی است”.
بررسی گزینه‌های جایگزین درمان سرطان
در حالی که کشف چکش‌های مولکولی درهای جدید و هیجان‌انگیزی را باز می‌کند، گزینه‌های سنتی درمان سرطان همچنان در حال تکامل هستند.
شیمی‌درمانی و پرتودرمانی همچنان دو روش رایج درمانی هستند که سلول‌های سرطانی با تقسیم سریع را هدف قرار می‌دهند، اما اغلب با عوارض جانبی قابل توجه، از جمله آسیب به سلول‌های سالم، همراه هستند.
در سال‌های اخیر، ایمنی‌درمانی جایگاه خود را یافته است، که با تحریک سیستم ایمنی بدن یا استفاده از پروتئین‌های ایمنی مصنوعی، موفقیت‌هایی به خصوص در درمان سرطان‌هایی مانند ملانوما و برخی از انواع سرطان ریه نشان داده است.
مسیر دیگر درمان هدفمند است که از داروها برای مسدود کردن مولکول‌های خاص در رشد و انتشار سرطان استفاده می‌کند. برخلاف شیمی‌درمانی، درمان هدفمند فقط سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد و آسیب کمتری به بافت‌های سالم وارد می‌کند. به طور مشابه، پزشکی دقیق درمان را بر اساس پروفایل ژنتیکی بیمار تنظیم می‌کند و رویکردی شخصی‌تر را ارائه می‌دهد که در تحقیقات انکولوژیکی رو به رشد است.
در حالی که این درمان‌ها به بسیاری از بیماران امید می‌بخشند، روش چکش مولکولی به دلیل دقت مکانیکی و پتانسیل غیرتهاجمی خود برجسته است. این روش می‌تواند به درمان‌های موجود کمک کند، به ویژه در مواردی که تومورهای عمیق دسترسی به جراحی یا پرتودرمانی دشوار است.
این مطالعه در مجله Nature Chemistry منتشر شده است.
