دکتر اندرو وانگ، دارای مدرک پزشکی (MD) و دکترای تخصصی (PhD)، دانشیار پزشکی داخلی (روماتولوژی، آلرژی و ایمونولوژی) و ایمنی‌شناسی، بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک را مطالعه می‌کند. آزمایشگاه او به بررسی تأثیر محیط مدرن بر سلامت انسان می‌پردازد.
او می‌گوید:
«بسیاری از سؤالاتی که آزمایشگاه من مطالعه می‌کند، مربوط به این است که چگونه سیستم عصبی با سیستم ایمنی و فیزیولوژی کلی بدن ما یکپارچه می‌شود.»
در این مصاحبه، دکتر وانگ درباره افزایش بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک، تأثیر محیط مدرن بر سیستم ایمنی و نحوه کمک تحقیقات او به بیماران صحبت می‌کند.
چگونه به مطالعه بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک علاقه‌مند شدید؟
مادرم به بیماری لوپوس مبتلاست و پسر بزرگ‌ترم آلرژی غذایی دارد. هنگامی که شروع به بررسی این بیماری‌ها کردم، متوجه شدم که با یک اپیدمی مدرن مواجه هستیم.
بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک چه شباهت‌هایی دارند؟
در بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی به جای محافظت از بدن، به سلول‌های خودی حمله می‌کند. برای مثال، ممکن است مفاصل، کلیه‌ها یا پوست را به‌عنوان عامل خارجی و خطرناک شناسایی کرده و به آن‌ها حمله کند. در مورد آلرژی‌ها، سیستم ایمنی موادی مانند غذا یا گرده گل را خطرناک تلقی کرده و همان‌گونه واکنش نشان می‌دهد که در برابر ویروس‌ها و باکتری‌ها از خود نشان می‌دهد. این دو بیماری به هم مرتبط هستند، زیرا سیستم ایمنی دچار سردرگمی شده و نمی‌تواند تشخیص دهد چه چیزی ایمن است و چه چیزی خطرناک.
چرا بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک در حال افزایش هستند؟
ژنتیک ما در ۷۰ سال گذشته تغییر چندانی نکرده است، اما محیطی که در آن زندگی می‌کنیم به‌طور چشمگیری متفاوت شده است.
یکی از نظریه‌های اصلی در این زمینه، «فرضیه بهداشتی» است. محققان متوجه شدند که مشکلات سیستم ایمنی از زمانی افزایش یافت که بهداشت عمومی بهبود یافت. این فرضیه بیان می‌کند که به دلیل کاهش تماس بدن با آلودگی‌ها و میکروب‌ها، سیستم ایمنی که کم‌کار شده، شروع به واکنش‌های نامناسب می‌کند. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که افرادی که در مزارع یا مناطق روستایی بزرگ می‌شوند، کمتر از کسانی که در شهرها زندگی می‌کنند، به آلرژی یا بیماری‌های خودایمنی مبتلا می‌شوند.
ما اکنون محیطی تمیزتر داریم، اما از دهه ۱۹۵۰ تاکنون مقدار زیادی مواد شیمیایی و آلودگی به محیط اضافه کرده‌ایم. دنیای ما به‌شدت تغییر کرده است. برای مثال، تولیدات غذایی صنعتی شده‌اند و مواد شیمیایی موجود در غذاهای فرآوری‌شده ممکن است خطرناک باشند. سیستم ایمنی ممکن است این مواد را به‌عنوان یک تهدید شناسایی کرده و غذا را به‌عنوان یک عامل مضر در حافظه خود ثبت کند.
علاوه بر این، ما بیشتر از گذشته بیدار می‌مانیم و استرس بیشتری را تجربه می‌کنیم. برخی از تحقیقات قبلی آزمایشگاه من بر تأثیر استرس روانی بر عملکرد سیستم ایمنی متمرکز بوده است. این تحقیقات تا حد زیادی از تجربیات بیماران الهام گرفته‌اند. برای مثال، بسیاری از بیماران گزارش می‌کنند که پس از تجربه یک رویداد استرس‌زا—مانند تصادف رانندگی، ورشکستگی یا از دست دادن یکی از اعضای خانواده—بیماری‌شان شدت می‌یابد. تحقیقات آزمایشگاه ما این تجربیات را تأیید کرده و نشان داده‌اند که استرس می‌تواند سیستم ایمنی را فعال کند.
تحقیقات شما چه تأثیری می‌تواند داشته باشد؟
به‌عنوان یک پزشک و دانشمند، امیدوارم که کشفیات تیم من به درمان‌های بالینی تبدیل شوند و زندگی بیماران را بهبود بخشند. همچنین امیدوارم که تحقیقات ما به بیماران مبتلا به بیماری‌های خودایمنی و آلرژیک که در یافتن علت بیماری خود دچار سردرگمی هستند، کمک کند.
بخش روماتولوژی، آلرژی و ایمونولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه ییل به ارائه مراقبت‌های تخصصی برای بیماران مبتلا به بیماری‌های روماتیسمی، آلرژیک و ایمنی‌شناسی اختصاص دارد و در حال انجام تحقیقات بنیادی در زمینه بیماری‌های خودایمنی و ایمنی‌شناسی است.
