کسانی که اندازه دور کمرشان بالا بود، در مقایسه با شرکت‌کنندگانی که در طول دوره پایش اندازه دور کمر مناسب و ثابتی داشتند، بیشتر احتمال داشت که دچار پیشاسستی یا سستی شوند.
مطالعه‌ای نشان داده است که بزرگسالان چاق در مقایسه با بزرگسالانی که شاخص توده بدنی (BMI) آن‌ها متوسط است، با بالارفتن سن، بیشتر احتمال دارد دچار سستی شوند.
دانشمندان مطالعه‌ای طولانی‌مدت روی مردان و زنان بزرگسال نروژ انجام دادند و دریافتند که احتمال ابتلا به سستی با افزایش سن، در افراد مبتلا به چاقی بیشتر است.
براساس این مطالعه، سستی که با زوال جسمی و افزایش آسیب‌پذیری تعریف می‌شود، با افراد مسن کم‌وزن که در معرض خطر «پیامدهای نامطلوب سلامتی» قرار دارند، مرتبط بوده است.
اما کارشناسان «مجموعه شواهد فزاینده‌ای» یافتند که «از ارتباط مستقیمی میان چاقی افراد مسن و خطر سستی حکایت دارد».
پژوهشگران دانشگاه اسلو شاخص توده بدنی و اندازه دور کمر دو هزار و ۳۴۰ زن و دو هزار و ۱۶۹ مرد بالای ۴۵ سال را بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵ اندازه‌گیری کردند.
سپس برای تعیین خطر سستی در این شرکت‌کنندگان، یک دوره ۲۱ ساله به پایش آن‌ها ادامه دادند.
این مطالعه که در ژورنال بی‌ام‌جی اوپن (BMJ Open) منتشر شد، ضعف جسمانی را داشتن سه مورد از این نشانه‌ها یا بیشتر تعریف کرد، از جمله قدرت اندک در گرفتن اشیا، سرعت کم در راه رفتن، خستگی، کاهش وزن ناخواسته و فعالیت بدنی کم.
آن‌ها دریافتند شرکت‌کنندگان مبتلا به «چاقی درجه یک» در مقایسه با افرادی با توده بدنی متوسط، به احتمال بیشتری دچار سستی یا پیشاسستی می‌شوند.
پژوهشگران نوشتند: «کسانی که اندازه دور کمرشان بالا بود، در مقایسه با شرکت‌کنندگانی که در طول دوره پایش اندازه دور کمر مناسب و ثابتی داشتند، بیشتر احتمال داشت که دچار پیشاسستی یا سستی شوند.»
این ممکن است به دلیل اضافه وزنی باشد که باعث تشدید کاهش قدرت عضلانی و توان بدنی می‌شود که با بالا رفتن سن رخ می‌دهد.
در این مطالعه آمده است که چاقی همچنین «با اختلالات متابولیک، التهاب ناشی از بالا رفتن سن و اضطراب اکسیدی (oxidative stress) ارتباط نزدیکی دارد» که در خطر بروز سستی نقش دارد.
پژوهشگران با اشاره به زیرگروه افراد مسن «چاق و سست»، هشدار دادند که سستی را نباید «صرفا یک اختلال تحلیل‌برنده» درنظر گرفت.
آن‌ها افزودند که این مطالعه «اهمیت سنجش منظم و حفظ شاخص توده بدنی و دور کمر ایده‌آل را در طول دوران بزرگسالی برای کاهش خطر سستی در سنین بالاتر نشان می‌دهد».
