واقعیت تلخ تأثیر آموزش بر طول عمر هرگز به این وضوح نبوده است. پژوهش‌های جدید شکاف نگران‌کننده‌ای در امید به زندگی بین آمریکایی‌هایی که سطح تحصیلات متفاوتی دارند آشکار کرده است؛ شکافی که به طور پیوسته در حال گسترش است.
این اختلاف تا حدی شدید شده است که در برخی شهرستان‌های آمریکا، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تقریباً ۴ دهه بیشتر از کسانی که مدرک دیپلم دبیرستان ندارند زندگی می‌کنند.
مطالعه‌ای جدید از مؤسسه ارزیابی معیارهای سلامت (IHME) در دانشگاه واشنگتن، داده‌های بیش از ۳۰۰۰ شهرستان در آمریکا را تجزیه و تحلیل کرد و نشان داد که شکاف در امید به زندگی بین افراد با بیشترین و کمترین سطح تحصیلات طی دو دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است.
آموزش و امید به زندگی
یافته‌ها نشان می‌دهند که آموزش نقش اساسی در تعیین طول عمر دارد. در سال ۲۰۰۰، شکاف امید به زندگی بین افراد با بیشترین و کمترین سطح تحصیلات حدود ۸ سال بود. تا سال ۲۰۱۹، این اختلاف تقریباً به ۱۱ سال افزایش یافت.
در این بازه زمانی، افرادی که سطح تحصیلات بالاتری داشتند، افزایش قابل‌توجهی در طول عمر خود تجربه کردند، در حالی که کسانی که سطح تحصیلات پایین‌تری داشتند، بهبود چندانی مشاهده نکردند.
- فارغ‌التحصیلان دانشگاهی بیشترین پیشرفت را داشتند و میانگین طول عمر آن‌ها ۲.۵ سال افزایش یافته و به ۸۴.۲ سال رسید.
- افرادی که بخشی از تحصیلات دانشگاهی را تکمیل کرده بودند، افزایش جزئی‌تر ۰.۷ سالی داشتند و طول عمرشان به ۸۲.۱ سال رسید.
- فارغ‌التحصیلان دبیرستان بهبود کمی به میزان ۰.۳ سال داشتند و امید به زندگی آن‌ها به ۷۷.۳ سال رسید.
- نگران‌کننده‌تر از همه، کسانی که مدرک دیپلم دبیرستان نداشتند هیچ افزایشی در امید به زندگی طی دو دهه تجربه نکردند و طول عمر آن‌ها در همان ۷۳.۵ سال باقی ماند.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که آموزش رسمی به طور مستقیم با ثبات اقتصادی، نتایج سلامت، و طول عمر کلی مرتبط است.
لارا دوایر-لیندگرن، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد مؤسسه IHME، خاطرنشان کرد:
«در ایالات متحده، آموزش رسمی بیشتر معمولاً به فرصت‌های شغلی بهتر، از جمله مشاغل با درآمد بالاتر و خطرات سلامتی کمتر، منجر می‌شود. این موضوع افراد را در موقعیت بهتری برای ساختن یک زندگی سالم و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت بالا قرار می‌دهد.»
اختلافات جغرافیایی در امید به زندگی
علاوه بر آموزش، جغرافیا نیز نقش قابل‌توجهی در تعیین امید به زندگی ایفا می‌کند. این مطالعه نشان داد که طول عمر در شهرستان‌های مختلف آمریکا تفاوت زیادی دارد.
با در نظر گرفتن همه سطوح تحصیلی، امید به زندگی از ۶۸.۲ سال در شهرستان‌های با کمترین طول عمر تا ۹۳.۲ سال در شهرستان‌های با بیشترین طول عمر متغیر بود.
اما این اختلافات در میان افرادی که کمترین سطح تحصیلات را داشتند بسیار چشمگیرتر بود.
- امید به زندگی برای افرادی بدون مدرک دیپلم دبیرستان از ۵۷.۹ سال در برخی شهرستان‌ها تا ۹۰.۱ سال در دیگر شهرستان‌ها متفاوت بود.
- در مقابل، امید به زندگی میان فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تنوع کمتری داشت و از ۷۵.۲ سال تا ۹۳.۹ سال متغیر بود؛ تفاوتی برابر با ۱۸.۷ سال.
برای مقایسه، فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در شهرستانی با بیشترین امید به زندگی (۹۳.۹ سال) ۳۶ سال بیشتر از افرادی که در شهرستانی با کمترین امید به زندگی (۵۷.۹ سال) و فاقد مدرک دیپلم هستند عمر می‌کنند.
این اختلافات حتی در مقیاس جهانی نیز چشمگیر است. اگر فارغ‌التحصیلان دانشگاهی آمریکا به عنوان یک کشور جداگانه در نظر گرفته شوند، امید به زندگی آن‌ها در سال ۲۰۱۹ رتبه چهارم جهان را کسب می‌کرد. در مقابل، افرادی که کمتر از مدرک دیپلم داشتند، رتبه ۱۳۷ از ۱۹۹ کشور را به دست می‌آوردند.
مناطقی با کاهش امید به زندگی
این مطالعه مناطقی را شناسایی کرد که در آن‌ها امید به زندگی به خصوص در میان افراد با تحصیلات پایین کاهش یافته است.
- شهرستان‌های جنوب شرقی آمریکا، آپالاچیا، و بخش‌هایی از داکوتای جنوبی پایین‌ترین میزان امید به زندگی را داشتند، به ویژه برای کسانی که مدرک دیپلم دبیرستان نداشتند.
- کاهش چشمگیر امید به زندگی در میان افراد با تحصیلات دانشگاهی ناتمام در شهرستان‌های اوهایو، ایندیانا، ایلینوی، میزوری، آرکانزاس، نبراسکا، اوکلاهما، لوئیزیانا، آلاباما، تنسی، کنتاکی و فلوریدا مشاهده شد.
- برای فارغ‌التحصیلان دبیرستان، شهرستان‌هایی در ویرجینیا، کارولینا، تگزاس، لوئیزیانا و نبراسکا بیشترین کاهش را تجربه کردند. اما بزرگ‌ترین کاهش‌ها برای افراد فاقد دیپلم در ایالت‌های میشیگان، اوهایو، ایندیانا، کنتاکی و ویرجینیای غربی متمرکز بود.
آموزش و طول عمر در کالیفرنیا
در حالی که بسیاری از مناطق آمریکا کاهش امید به زندگی برای افراد فاقد دیپلم را تجربه کردند، کالیفرنیا به عنوان یک استثنا شناخته شد.
در برخی شهرستان‌های این ایالت، افراد با سطح تحصیلات پایین افزایش قابل توجهی در امید به زندگی خود مشاهده کردند. پژوهشگران بر این باورند که جمعیت بزرگ مهاجران در کالیفرنیا ممکن است دلیل اصلی این روند باشد.
مطالعات نشان داده‌اند که مهاجران در آمریکا معمولاً طول عمر بیشتری نسبت به همتایان متولد آمریکا دارند که احتمالاً به دلیل ماهیت انتخابی مهاجرت است.
مهاجرانی که به آمریکا مهاجرت می‌کنند اغلب از سلامت بهتری نسبت به جمعیت عمومی برخوردارند و ممکن است از ارتباطات اجتماعی قوی‌تر، عادت‌های سبک زندگی سالم‌تر و نرخ پایین‌تر استعمال دخانیات و سوءمصرف مواد بهره‌مند شوند.
نقش آموزش برای مردان
این مطالعه همچنین به تفاوت‌های جنسیتی در امید به زندگی، به ویژه در میان افراد با تحصیلات پایین، اشاره کرد.
- زنان به طور مداوم بیشتر از مردان عمر می‌کردند و این شکاف در میان افراد با کمترین سطح تحصیلات بیشتر بود.
- به طور میانگین، زنان فاقد دیپلم دبیرستان امید به زندگی ۷۲ سال داشتند، در حالی که مردان در همین گروه متوسط طول عمر ۶۸ سال را تجربه کردند.
طی دو دهه بررسی شده، شکاف بین کم‌تحصیل‌ترین و باسوادترین افراد برای مردان بیشتر از زنان افزایش یافت که نشان می‌دهد آموزش نقش حیاتی‌تری در تعیین طول عمر مردان ایفا می‌کند.
آموزش به عنوان تعیین‌کننده طول عمر
این مطالعه اولین پژوهشی است که نابرابری‌های آموزشی در امید به زندگی را در ۳۱۱۰ شهرستان آمریکا طی دوره‌ای ۲۰ ساله تحلیل کرده است و دیدگاهی جامع در مورد تأثیر آموزش بر نتایج سلامت ارائه می‌دهد.
یافته‌ها به وضوح نشان می‌دهند که آموزش چیزی فراتر از یک مسیر برای فرصت‌های شغلی بهتر است – بلکه یک عامل اساسی برای سلامت و طول عمر است.
شکاف رو به افزایش در امید به زندگی نیاز فوری به سیاست‌هایی برای رفع نابرابری‌های آموزشی، اقتصادی و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت را نشان می‌دهد.
سرمایه‌گذاری در آموزش نه تنها می‌تواند نتایج اقتصادی را بهبود بخشد، بلکه به کاهش شکاف‌های سلامت نیز کمک کند.
اگر برای این نابرابری‌ها اقدامی نشود، خطر تبدیل شدن آمریکا به کشوری که طول عمر به طور فزاینده‌ای تحت تأثیر وضعیت اجتماعی-اقتصادی و موقعیت جغرافیایی قرار دارد افزایش خواهد یافت.
رفع این نابرابری‌ها نیازمند رویکردی جامع است که شامل بهبود دسترسی به آموزش، افزایش فرصت‌های اقتصادی و گسترش دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی برای آسیب‌پذیرترین جمعیت‌ها باشد.
این مطالعه در مجله The Lancet Public Health منتشر شده است.
