خودرو برقی هوندا اتوموبیل نادری است که با جذبه و اشتیاقی غیرمنطقی عجین است. البته تعداد اتوموبیل‌های عالی و سواری‌‌های «سدان» سوپرلوکس که دهان را به آب می‌اندازند، ونیز دسته برگزیده‌ای از خودروهای کوچکتر و مُدروزتر (بر فرض فیات ۵۰۰ ؟) هم کم نیستند، اما یک اتوموبیل چهارنفره برقی شهری… لب آدم را به خنده باز می‌کند.
البته که هوندای کوچک برقی لبخند به لب می‌آورد، قلب را به تپش می‌اندازد، و آدم قدری هم عاشقش میشود. ستودنی است. آدم طلب می‌کندش. اما احتمالا از قیمت چشمگیری که هوندا روی تازه‌ترین مدل انقلابی‌اش گذاشته، یکه خواهیم خورد. مثل بسیاری از خودروهای جدید، تقاضا برای هوندای برقی زیاد و عرضه کم است، و آن‌قدر خواهان دارد که اگر توانسته باشید یکی از آن را با تخفیف به‌دست آورید، بخت یارتان بوده است.
این اتوموبیل یک خودرو بالای ۳۰ هزار پوندی است که انواع و تنوع چندانی هم ندارد، اما کیفیتش آن را سخت خواستنی می‌کند. خرید این هوندای برقی بیش از آن که اتوموبیل خریدن باشد، اخاذی پرداختن با کمال میل است.
چراغ های بالا و راهنمای دایره‌ای روی صورت شیرینش نشسته است که برای حفظ تقارن، مشابه آن هم در پشت خودرو و کنار چراغ ترمز نصب شده است. تناسب کلی قسمت‌های آن یادآور طرح جیوجیاروی فولکس واگن‌های گلف اصیل سال ۱۹۷۴ است.
اگر حافظه خوب و قدری تخیل داشته باشید، خطوط و سایه‌هایی از نخستین هوندا سیویک (۱۹۷۲) را هم در آن می بینید. اما نکته مهم این است که این خودرو به مراتب از آن یکی کوچکتر است. در حالی که «مینی» و «فیات ۵۰۰» انواع بزرگ شده نیاکانشان هستند، هوندای برقی واقعا طرحی از گذشته است که اندازه آن برای رانندگی در شهر که برای آن طراحی شده، کوچک نگاه داشته شده است.
خصوصیات هوندای برقی
قیمت: ۳۲ هزار پوند (انواع آزمایش شده، از ۲۸ هزار و۶۶۰ پوند، شامل کمک‌های دولتی)
ظرفیت موتور: تک‌موتور برقی، تعبیه شده در عقب اتوموبیل، ۳۶.۵ کیلووات باتری
قدرت: ۱۳۴ اسب
حداکثر سرعت: ۱۴۵ کیلومتر در ساعت
شتاب از صفر تا ۹۶ کیلومتر: ۸.۳ ثانیه
میزان سوخت: برابر با حدود ۵۶۵ کیلومتر برای هر لیتر
برد: ۱۶۸ کیلومتر
میزان تولید گاز دی اکسید کربن: صفر
با توجه به میانگین سرعت ۱۶۸ کیلومتر (بیشتر نزدیک به ۱۱۲ کیلومتر در یک روز سرد در شاهراه‌ها) همان بهتر که این خودرو مونس شهری شماست. ضمنا، سرعت آن در ۱۴۴ کیلومتر به حداکثر خود می‌رسد و موتور برقی آن در این سرعت مجاز به ناله می‌افتد. در پریز برق معمولی خانگی حدود پنج ساعت طول می‌کشد تا باتری آن شارژ شود. طراحان آن با هوشمندی «باک شارژ» آن را از محل معمول آن در عقب خودرو به کنار سپر جلو انتقال داده‌اند که استفاده از آن را با توجه به وزن و شکل ناجور پریزهای تجارتی سریع، به مراتب آسان‌تر می کند. این هم یک نکته دلپذیر دیگر!
یک شعبده بازی دیگر هم البته آینه‌های جانبی این خودرو است: آینه ندارد. در عوض، دوربین‌های کوچکی در جای معمول آینه‌های جانبی نصب شده که نمای این اتوموبیل را شبیه به توله‌سگ‌هایی می‌کند که گوششان را بریده باشند. جاده پشت سرتان را در دو صفحه پانزده سانتیمتری رنگی در داخل اتوموبیل در دو انتهای داخل کابین جلو راننده می‌بینید که کاملا روشن است.
حتی مجبور نیستید خودتان را به آن عادت دهید، اما تصویر روی این صفحات و چیزهایی مثل چراغ چشمک زن خطر، گاه به آن وضوحی نیست که پیش‌تر دردو آینه کنار راننده می‌دیدید. من در مورد دوام این صفحه روی داشبرد هم تردید دارم و فکر روزی را می‌کنم که باید هزینه تعویض آن را بپردازم، اما این در مورد همه خودروهای مدرن صادق است.
میان «آینه‌های دوربینی»، دو صفحه سی سانتیمتری قرار داده شده که می‌توان از آن به میل خود به عنوان راه‌یاب، رادیو و کنترل رادیویی، صفحه بازی کامپیوتری از شبکه کابلی «اچ دی ام آی»، کامپیوتر داخل خودرو (که قادر به محاسبه مسافت سفر، سرعت متوسط، مصرف سوخت و نظایر آن است) استفاده کرد، یا اگر در حین توقف حوصله‌تان سر رفت، انواع ویدیوهای داخل اتوموبیل و از جمله آکواریوم تماشا کنید.
در کناره این صفحات یک دستگاه دوربین دوقلوی ۲۲ سانتیمتری نصب شده است که می‌توانی به میل خود تنظیمش کرد. در قسمت تحتانی آن یک لبه زیبای طرح چوب قرار دارد که سیستم کنترل صدا مثل «های فای» شیک و پیشرفته سال‌های ۱۹۷۰، و زیر آن یک بخاری ساده مدل قدیمی قرار دارد. برای تعویض دنده از سه دگمه استفاده میشود که می‌توان برای سرگرمی آن را روی حالت ورزش یا ماشین‌های پارک‌های تفریحی (bumper car mode) گذاشت.
بسیار به نظر می‌رسد که هوندا برای نخستین خودرو تمام برقی‌اش از سنت اتوموبیل‌های کوچک گذشته‌اش الهام گرفته است. خلق این تجهیزات جانبی کوچک و فردی که جزء به جزء آن زیبا و شکیل، و با کیفیت و بینش طراحی شده، اقدامی هوشمندانه بوده است. این خودرو در دو نوع عرضه میشود: نوع اولیه با باتری کوچکتر، و نوع پیشرفته که دستگاه گرمکن رل و صندلی و سرعت بیشتری دارد، اما حدود چهار هزار پوند گران‌تر است. باید اضافه کنم که بخاری آن معمولا کمی طول می‌کشد تا گرم شود. بستگی به این دارد که تا چه حد به گرم شدن سریع سطح صندلی نیاز داشته باشید. اما در هر حال، هوندای برقی حس یک خودرو بزرگ و خوب را ایجاد می‌کند.
می خواستم اضافه کنم که نمی‌دانم چطور چنین خودرویی را تولید کرده‌اند، اما البته که می‌دانم. پنجاه سال است که هوندا اتوموبیل‌های کوچک عالی و قابل اتکا ساخته است و برای این تولید اخیر هم قیمت بسیار بالایی در نظر گرفته است. فهرست رقبایی که با همان قیمت، خودروهای مقرون به صرفه‌تر، با عملکرد بهتر، انواع متفاوت‌تر، یا دارای جای بیشتر تولید می‌کنند، طولانی است.
فولکس‌واگن «آپ» برقی، رنو زوئی، پژو ۲۰۸ برقی، مینی برقی، فیات ۵۰۰ جدید برقی، ام‌جی۵ ای‌وی …، همه عالی هستند، اما هیچ‌یک از آن‌ها آن حس خوبی در مورد دنیا به آدم نمی‌دهد که هوندای برقی می‌دهد. این پدیده نوعی درمان روحی با اتوموبیل است که به‌ویژه این روزها، نمی‌توان قیمتی روی آن گذاشت؛ مگر نه؟
پاسخ بدهید